Soms legt het leven keuzes op je pad die je liever niet zou willen maken. Keuzes die schuren, die pijn doen, die iets van je vragen wat je nog niet wist te bezitten. Toch dienen ze zich aan — niet om je te straffen, maar om je te vormen. De kunst is om het leven te beleven in zijn geheel: de fijne momenten én de moeilijke. Niet alleen de zon, maar ook de storm. Niet alleen het antwoord, maar ook de twijfel. Wanneer je durft te voelen — diep, eerlijk en compleet vanuit je hart

Er is nog een diepere laag aan dat ‘te druk zijn’. Alsof het niet alleen een gewoonte is, maar een oud, collectief patroon. Een archetype dat in onze cultuur is ingebakken: het calvinistische dogma van hard werken, niet klagen, niet voelen. Alsof rust een zonde is en succes onze waarde bepaalt. We dragen het onbewust met ons mee. De overtuiging dat méér beter is: meer werk, meer geld, meer spullen, meer doelen. Maar hoe meer we doen, hoe minder we zijn. Ik herinner me een ken

Soms heb ik het gevoel dat we met z’n allen te druk zijn geraakt om echt te leven. We rennen van werk naar afspraken, kijken ’s avonds gedachteloos naar een scherm, en scrollen op onze telefoons alsof daar iets te vinden is wat we missen. Maar intussen glipt het leven zelf tussen onze vingers door. Alsof we vergeten zijn waar het eigenlijk om draait. Familie. Liefde. Gezondheid. Rust. Verbinding. De dingen die geen likes krijgen, maar wel echt voelen. Het lijkt wel alsof de w

Hij kwam wat gehaast binnen, met dat halfschuldbewuste lachje van iemand die liever niet te laat komt, maar het leven nu eenmaal zijn eigen planning heeft. Hij vertelde iets over zichzelf in algemene zin en een paar minuten later veranderde de toon. Zijn ogen gingen naar binnen. “Mijn moeder is vorig jaar overleden,” begon hij. “En mijn vader… daar heb ik sinds ik acht jaar was geen contact meer mee. En dat is… vreemd. Want hij woont in hetzelfde dorp.” Er viel een stilte. Ee

De laatste tijd valt het me op hoeveel moeite mensen doen om alles bij te benen. Alle taken, verantwoordelijkheden, verplichtingen — het lijkt soms alsof het leven een onophoudelijke to-do-lijst is geworden. Net zoals Roosje , waar ik afgelopen week over schreef, voel jij misschien ook wel eens de druk van het vele moeten. Altijd in de hoogste versnelling. Altijd iets dat nog af moet, geregeld moet, opgelost moet worden. Ik vind daarom het woord ont-moeten zo mooi. Het gaat

Traumaverwerking wordt vaak gezien als iets dat je “doet” om pijn los te laten. Maar dat is maar het begin. Echte heling opent een deur naar iets veel groters. Naar je eigen essentie. Wanneer de lagen van pijn, schuld en afwijzing oplossen, komt iets tevoorschijn dat daar altijd onder aanwezig was: je ware kern. Je oergrond. Dat stille veld van bewustzijn, liefde en kracht dat nooit stuk is geweest. In dat veld hoef je niet meer te overleven. Je hoeft niet meer te vechten, te

Roosje kwam binnen met dat vertrouwde mengsel van kracht en vermoeidheid. Een glimlach die standhield, ook al lag er iets zachts achter — iets wat rust zocht. Terwijl ze vertelde over haar werk, haar gezin, haar dagen vol afspraken, voelde ik direct het beeld opkomen: zij stond in het midden van een brandstapel. Het vuur laaide hoog op. De vlammen stonden voor alles wat ze moest — werk, gezin, verwachtingen, verantwoordelijkheden. Ze probeerde de vlammen van zich af te duwen,

Soms hoor ik tijdens een sessie een stem. Geen stem zoals jij of ik spreken, maar een zachte, gedragen klank die zich vormt in mijn hoofd...