Vanmorgen werd ik wakker met het gevoel alsof ik die nacht was overreden door een trein. Alsof mijn lichaam ergens onder lag, terwijl mijn hoofd nog probeerde de brokstukken van een droom bijeen te rapen. Ik moedigde mezelf zachtjes aan om op te staan — iets tussen fluisteren en bidden in. Toen gebeurde het. Een klein handje zocht zijn weg over het dekbed. Het gleed langzaam naar mijn haar, friemelde met mijn vlecht alsof het wilde zeggen: Mama, ik ben er ook nog. Even later

Er was eens een boom... Niet perfect recht of symmetrisch, maar prachtig. Zijn wortels zitten diep in de aarde, kronkelig, sterk, ergens nog zoekend. Zijn stam draagt littekens: oude wonden, herstelde kneuzingen, krassen van een jaar met veel wind. Op een dag komt er een storm. Geen lichte bries, maar een echte, die je ramen laat trillen en je adem doet stokken. De boom zegt niet: “Ik bén de storm.” Nee. Hij ervaart de storm. Hij buigt. Hij kraakt een beetje. Hij houdt stand

Afgelopen week keek ik om me heen en viel het me op hoeveel vrede er eigenlijk is, zelfs in een wereld die soms zo onrustig lijkt. De natuur ademt een stille zachtheid. Alsof zij langzaam haar winterslaap voorbereidt. De vogels bewegen rustiger, dieren bereiden zich voor, en ook in ons lichaam voelen we de natuurlijke roep om te vertragen. We steken vaker een kaarsje aan, we zoeken de warmte van vuur. Iets in ons weet: na de winter komt altijd weer de lente. Dat gevoel van vr

Er bestaat een vorm van hypnose waar we allemaal – vaak zonder dat we het doorhebben – voortdurend in leven. Niet de klassieke hypnose met een slinger en een diepe trance, maar de dagelijkse hypnose van herhaling, woorden en prikkels. Wanneer iemand naast je opeens begint te roepen: “Brand! Brand! Brand!” dan kun je, zelfs zonder vlam te zien, een golf van onrust voelen. Alleen al de herhaling, de toon, en de boodschap zetten iets in je systeem aan. Zo werkt het ook met de be

Soms denken we dat we iets groots moeten doen om van betekenis te zijn. Dat we pas iets bijdragen wanneer we iets uitzonderlijks neerzetten — een missie, een boodschap, een zichtbaar resultaat. Maar betekenis schuilt niet alleen in de grootse dingen. Het leeft in het subtiele, in het gewone, in het menselijke. Ik moest laatst denken aan een kraamverzorgster die bij een bevalling aanwezig was. Ze sprak zacht, bewoog langzaam, en had een warme, rustige energie. Ze legde een han

Het leven is soms onvoorspelbaar zwaar. Wonderlijk eigenlijk, hoe voelbaar de op- en neergaande beweging van energie kan zijn. Alsof je wordt meegevoerd op een golf die steeds weer van richting verandert: soms stijg je omhoog, vol licht en kracht — en soms daalt je energie, zonder duidelijke reden. Er zijn dagen waarop alles stroomt, en dagen waarop niets lijkt te lukken. Dagen waarop je diep verbonden bent met het leven, en dagen waarop het voelt alsof je ernaast staat. Wann

Soms legt het leven keuzes op je pad die je liever niet zou willen maken. Keuzes die schuren, die pijn doen, die iets van je vragen wat je nog niet wist te bezitten. Toch dienen ze zich aan — niet om je te straffen, maar om je te vormen. De kunst is om het leven te beleven in zijn geheel: de fijne momenten én de moeilijke. Niet alleen de zon, maar ook de storm. Niet alleen het antwoord, maar ook de twijfel. Wanneer je durft te voelen — diep, eerlijk en compleet vanuit je hart

Er is nog een diepere laag aan dat ‘te druk zijn’. Alsof het niet alleen een gewoonte is, maar een oud, collectief patroon. Een archetype dat in onze cultuur is ingebakken: het calvinistische dogma van hard werken, niet klagen, niet voelen. Alsof rust een zonde is en succes onze waarde bepaalt. We dragen het onbewust met ons mee. De overtuiging dat méér beter is: meer werk, meer geld, meer spullen, meer doelen. Maar hoe meer we doen, hoe minder we zijn. Ik herinner me een ken