Vanochtend werd ik wakker met een gevoel dat zachtjes door mij heen trok. Niet als een gedachte. Niet als een plan. Maar als een verlangen dat al langer in de coulissen stond te wachten, en nu zachtjes zei: “Het is tijd.” Het was geen luid verlangen. Geen dwingend verlangen. Maar een warm, diep, menselijk verlangen dat ik bijna herkenbaar vond van vroeger — van de tijd waarin samenzijn nog gewoon was, en niet iets dat gepland, beoordeeld of uitgelegd hoefde te worden. En het

Op de sterfdag van de moeder van een lieve vriendin dacht ik aan haar, aan hun band, en ook aan mijn eigen moeder. Het raakte me hoe liefde nooit verdwijnt, maar van vorm verandert. Hoe een moeder, zelfs wanneer zij fysiek niet meer bij ons is, blijft voortleven in iedere ademhaling, iedere keuze, iedere zachte gedachte. Vanuit die verbondenheid — met haar verdriet en met mijn eigen herinneringen — schreef ik dit gedicht. Een eerbetoon aan alle moeders die ons hebben gevormd,

Elke dag krijgen we een nieuwe kans. Een nieuwe ochtend, een nieuw begin, een nieuw moment om te kiezen voor onszelf en ons leven een andere richting te geven. En toch lijkt het soms alsof we vastzitten in patronen die ouder zijn dan onze gedachten. Patronen die niet alleen in ons hoofd leven, maar in ons hart, in ons lichaam, in de geschiedenis van ons familiesysteem. Alsof de wil om te veranderen er wél is, maar het lichaam en het hart nog niet durven. Maria kende dat gevoe

Tika voelde zich al haar hele leven een beetje anders. Niet beter, niet slechter — gewoon… anders. Alsof ze nét naast de wereld leefde, alsof ze overal doorheen keek maar nergens echt in stond. Op haar werk zat ze tussen mensen die lachten, mopperden, druk waren, plannen maakten. En toch voelde ze zich er niet thuis. Alsof ze via glazen muren leefde: ze zag de wereld wel, maar hoorde hem niet zoals anderen. In vriendschappen voelde ze hetzelfde. Ze was warm, zorgzaam, betrokk

Mike kwam binnen met een rustige blik, zoals veel mannen dat doen wanneer ze al zo lang sterk móeten zijn. Maar achter die blik school een kleine jongen, die ooit – onbewust- had besloten dat hij zijn moeder moest redden. Tijdens de opstelling zag hij – bijna fysiek voelbaar – hoe zijn moeder met al haar liefde naar hem reikte. Niet vanuit kwaadheid. Niet vanuit manipulatie. Maar vanuit een overweldigende angst. “Ik heb je nodig,”  was de boodschap die hij zijn hele jeugd had

Soms zie je het ineens gebeuren. Je kind reageert op een manier die je herkent, niet van hem — maar van jezelf. Of je moeder. Of je grootvader.   Je ziet een blik, een angst, een boosheid, een kramp, een manier van zorgen, pleasen of terugtrekken die je al kent uit jouw eigen geschiedenis.   En dan schrikt er iets in je wakker. “Nee… niet dit. Niet voor mijn kind. Ik wil niet dat zij doet wat ik deed.” Je zou willen ingrijpen, sturen, opvoeden, praten, corrigeren. Je zou will

Soms, wanneer ik naar mijn kinderen kijk, voel ik zo duidelijk dat zij hun eigen weg moeten zoeken. Zoals jullie misschien weten heb ik zes (stief)zoons — en dat betekent dat er al schoondochters in mijn leven zijn, en dat er in de toekomst nog meer vrouwen zullen toetreden in ons familiesysteem. Dat is mooi, liefdevol, verrijkend… en soms ook confronterend. En precies daarom schreef ik dit gedicht. Over het loslaten van een zoon, over het verwelkomen van een schoondochter,

Soms erger ik me aan mooie verhalen. Je kent ze wel: mensen die als een soort magische unicorn door het leven zweven, altijd liefdevol, altijd vergevingsgezind, altijd vol compassie. Mensen die zwembaden en auto's manifesteren en gouden eieren leggen. Ik gun het ze — echt — maar soms denk ik ook: Leven jullie wel in dezelfde wereld als ik? Is dit echt? Poepen jullie niet, of op een gouden toilet? Geen stank, geen pijn, geen verdriet, alleen maar bliss? Want ja, ik kan dat sti