Moeder kijk naar mij

Ze kwam binnen met een stille, haast verlegen energie. Lieve ogen, een zachte stem. En een diepe, haast onzichtbare eenzaamheid.

"Ik weet niet wat het is," zei ze. "Maar het lukt me maar niet om echt verbinding te maken. Ik voel me altijd op afstand. Alsof ik er net niet bij hoor."

We spraken even. Ze had het geprobeerd, echt. Vriendschappen, relaties, groepen.Maar telkens weer ontstond er afstand. Stilte. Een muur. Alsof haar hart niet open durfde.

We besloten haar verlangen naar verbinding op te stellen.

De afwijzing van de bron

Toen we haar moeder opstelden, veranderde de energie in de ruimte. De liefdevolle stilte maakte plaats voor iets scherps. Kouds. Ze keek haar moeder aan alsof ze naar een vijand keek.

"Ik vind haar een verschrikkelijk mens," zei ze zacht, maar vastbesloten."Ze was manipulatief, hard, bitter. Ze dreef altijd een wig tussen mijn vader en mij. Ze gunde me niets."

Alles in haar lijf wees haar moeder af. Haar schouders gespannen. Haar handen gebald. Ze had zich al haar hele leven afgezet.

En daarmee, zonder dat ze het wist, zette ze zich af tegen haar oorsprong.

De moeder als poort naar het leven

In systemisch werk kijken we niet naar wat ‘goed’ of ‘fout’ is. We kijken naar de bedding waaruit je bent voortgekomen. En die bedding… begint bij je moeder.

De moeder is de poort naar het leven. Via haar ontvang je niet alleen je lichaam, je adem, je stem, maar ook de stroom van liefde, voeding, levenskracht.

Wanneer je je moeder afwijst — bewust of onbewust — sluit je ook een deel van jezelf af. Dan wordt het moeilijk om liefde te ontvangen, om diep te verbinden, om je plek in te nemen in de stroom van het leven.

Maar: aanvaarden is niet hetzelfde als goedkeuren. Erkennen is niet hetzelfde als vergoelijken. Het betekent ook niet dat je je moeder in het werkelijke leven ineens moet opzoeken of met haar in contact moet treden. het betekent dat je erkent dat je via haar geboren bent en je dankbaar kunt zijn voor jouw leven. En dat leven kwam via haar.

Er bestaan in de onderstroom geen oordeel. De rivier die stroomt, vraagt niet of haar oevers mooi of zacht zijn. Ze volgt haar bedding. Ze beweegt in overgave. Want alleen in overgave stroomt het leven.

De beweging terug naar binnen

Langzaam, in de opstelling, begon ze te verzachten. Niet omdat haar moeder ineens een beter mens werd. Maar omdat ze begreep: “Als ik haar blijf afwijzen, blijf ik zelf buiten.”

Ze durfde te zeggen: "Jij bent mijn moeder. Jij gaf mij het leven. En dat neem ik aan."

Met tranen. Met weerstand. Maar ook met een diepe zucht van verlichting.

En het was alsof er iets openging. Een stroom. Een warmte. Een deur die lange tijd op slot had gezeten.

Als de stroom weer op gang komt

De weken erna liet ze weten dat ze zich anders voelde. Lichter. Open. Mensen kwamen op haar af. Er ontstonden gesprekken. Een glimlach die langer bleef hangen.

"Ik geloof dat ik het voel nu," zei ze. "Verbinding begint bij binnenin."

Want wie zijn moeder erkent, erkent zijn leven. En wie zijn leven durft te nemen, kan ook liefde ontvangen. Dan wordt de wereld weer een plek waarin je echt kunt zijn.

Soms begint verbinding niet met de ander, maar met de stroom die van heel ver komt. Met het durven aannemen van waar je vandaan komt. Zodat je kunt leven, voluit, in het nu