Succes is energie die je kan (aan)NEMEN

Ze was slim, krachtig en zichtbaar.

Op papier leek alles te kloppen. Mooie opdrachten, waardevolle connecties, veelbelovende projecten.

"En toch," zei ze met een mengeling van frustratie en verdriet, "vlak voor het lukt… zakt het weg. Alsof succes net niet durft te landen."

Elke keer als het geld begon te stromen,

elke keer als haar werk de wereld in mocht,

gebeurde er iets.

Een klant trok zich terug.

Een project werd geannuleerd.

Of zijzelf voelde ineens weerstand, uitputting, of zelfs fysieke klachten.

Het was haar te vaak overkomen om het nog toe te schrijven aan toeval.

"Er is iets wat ik nog niet zie," fluisterde ze. "Ik wil het onderzoeken."

De stroom stopt niet vanzelf

We besloten een opstelling te doen.

Ze wilde kijken naar haar relatie met succes, geld, zichtbaarheid.

Maar zoals dat vaak gaat in het systemisch veld, toonde de energie iets diepers.

We begonnen bij de basis: haar en haar ouders.

De ordening voelde direct gespannen.

Ze nam haar plek als dochter niet vanzelfsprekend in.

"Ik ben dankbaar dat ik leef, echt dankbaar voor alles wat mijn ouders voor me hebben gedaan" zei ze. "Maar ik heb mijn ouders altijd zwak gevonden."

Haar vader: afwezig, passief. “Een slappe hap.”

Haar moeder: dominant, te aanwezig. “Altijd de baas spelen.”

In haar lijf was voelbaar hoe ze zich — bewust of onbewust — boven hen had geplaatst.

Wanneer je boven je ouders staat, kan het leven niet stromen

In systemisch werk noemen we dat: een omkering van de ordening.

Het kind wordt groter dan de ouders.

En zolang je boven je ouders blijft staan —

met je oordelen, met je weerstand —

kun je het leven, en alles wat daarbij hoort, niet volledig aannemen.

Succes is niets anders dan een stroom van levensenergie die via jou de wereld in wil.

Maar die stroom komt via je ouders.

Als je hen niet volledig kunt aannemen,

hoe kan succes dan bij jou blijven?

De beweging terug naar de juiste plek

Ze keek naar haar ouders in de opstelling.

Naar hun beperkingen, hun keuzes, hun gekwetste stukken.

"Ik zie nu dat ik heb geoordeeld. Dat ik mezelf erboven heb geplaatst."

Ze slikte.

En ze liet los.

Langzaam zakte ze in haar plek als dochter.

Zei: "Dank jullie wel. Voor het leven. Voor alles."

Niet omdat ze het ineens allemaal begreep.

Niet omdat ze alles goedkeurde.

Maar omdat ze voelde:

"Het is niet aan mij om te oordelen. Het is aan mij om te nemen."

En toen gebeurde het wonder

De energie veranderde.

De representant van succes kwam dichterbij.

Liefdevol. Stromend.

Maar deze keer bleef het.

"Alsof het me niet langer ontglipt," zei ze met tranen in haar ogen.

En wij allemaal — zij, ik, de representanten — voelden het:

de schoonheid van deze opstelling zat in de eenvoud.

Een diepe beweging in haar binnenwereld werd weerspiegeld in de buitenwereld.

De stroom mocht weer komen.

Soms is succes niet iets dat je moet najagen, maar iets dat je durft te ontvangen.

En om te kunnen ontvangen, moet je eerst aannemen.

Je plek. Je ouders. Je leven. Dan stroomt alles als vanzelf.