Er bestaan dieren die zo klein zijn dat je ze bijna zou vergeten… totdat je ziet wat ze werkelijk kunnen. De kolibrie is zo’n wezen — een paradox in veren: teder én onwankelbaar, licht én onverwoestbaar, klein én kosmisch. Ze leeft op de grens van natuurwetten. Soms lijkt ze meer op een flits van energie dan op een vogel van vlees en bloed. Net als een atoom verschijnt en verdwijnt ze in een fractie van een seconde: hier, dan daar, dan weer nergens. Alsof ze door dimensies be

Deze week staat voor thuiskomen bij jezelf. Niet in abstracte zin, maar in de dagelijkse realiteit: herkennen waar je wordt afgeleid, voelen waar je energie lekt, en opnieuw kiezen voor dat wat echt bij jou past. Dat klinkt prachtig — maar het leven vraagt ook heel gewone dingen van ons. We kunnen nog zo bewust zijn, nog zo spiritueel afgesteld, en toch moeten we: een kind opvoeden, boodschappen doen, rekeningen betalen, verplichtingen nakomen. Het is de kunst die twee wereld

Vanochtend werd ik wakker met een gevoel dat zachtjes door mij heen trok. Niet als een gedachte. Niet als een plan. Maar als een verlangen dat al langer in de coulissen stond te wachten, en nu zachtjes zei: “Het is tijd.” Het was geen luid verlangen. Geen dwingend verlangen. Maar een warm, diep, menselijk verlangen dat ik bijna herkenbaar vond van vroeger — van de tijd waarin samenzijn nog gewoon was, en niet iets dat gepland, beoordeeld of uitgelegd hoefde te worden. En het