Mike kwam binnen met een rustige blik, zoals veel mannen dat doen wanneer ze al zo lang sterk móeten zijn. Maar achter die blik school een kleine jongen, die ooit – onbewust- had besloten dat hij zijn moeder moest redden. Tijdens de opstelling zag hij – bijna fysiek voelbaar – hoe zijn moeder met al haar liefde naar hem reikte. Niet vanuit kwaadheid. Niet vanuit manipulatie. Maar vanuit een overweldigende angst. “Ik heb je nodig,”  was de boodschap die hij zijn hele jeugd had

Soms zie je het ineens gebeuren. Je kind reageert op een manier die je herkent, niet van hem — maar van jezelf. Of je moeder. Of je grootvader.   Je ziet een blik, een angst, een boosheid, een kramp, een manier van zorgen, pleasen of terugtrekken die je al kent uit jouw eigen geschiedenis.   En dan schrikt er iets in je wakker. “Nee… niet dit. Niet voor mijn kind. Ik wil niet dat zij doet wat ik deed.” Je zou willen ingrijpen, sturen, opvoeden, praten, corrigeren. Je zou will

Soms, wanneer ik naar mijn kinderen kijk, voel ik zo duidelijk dat zij hun eigen weg moeten zoeken. Zoals jullie misschien weten heb ik zes (stief)zoons — en dat betekent dat er al schoondochters in mijn leven zijn, en dat er in de toekomst nog meer vrouwen zullen toetreden in ons familiesysteem. Dat is mooi, liefdevol, verrijkend… en soms ook confronterend. En precies daarom schreef ik dit gedicht. Over het loslaten van een zoon, over het verwelkomen van een schoondochter,