Zonnewende, samen het leven vieren!

Vanochtend werd ik wakker met een gevoel dat zachtjes door mij heen trok.

Niet als een gedachte.

Niet als een plan.

Maar als een verlangen dat al langer in de coulissen stond te wachten, en nu zachtjes zei: “Het is tijd.”

Het was geen luid verlangen. Geen dwingend verlangen.

Maar een warm, diep, menselijk verlangen dat ik bijna herkenbaar vond van vroeger — van de tijd waarin samenzijn nog gewoon was, en niet iets dat gepland, beoordeeld of uitgelegd hoefde te worden.

En het verlangen was dit:

Samen iets doen.

Samen iets moois neerzetten.

Voor iedereen.

Jong, oud.

Arm, rijk.

Mensen met een verhaal, mensen zonder woorden.

Mensen die komen om te voelen, mensen die komen om te helen, mensen die komen om gewoon te zijn.

Een ouderwets samenzijn.

Zo’n avond waarop niemand vraagt wie je bent, waar je vandaan komt of waarom je er bent.

Waar je niet hoeft uit te leggen waarom je komt en zeker niet waarom je blijft.

Waar we allemaal hetzelfde doen — omdat mens-zijn geen onderscheid kent.

En terwijl ik daar zo lag met dat verlangen, voelde ik dat het niet zomaar ergens over ging.

Het ging over de zonnewende.

Wat de zonnewende in beweging zet

Spiritueel gezien is de zonnewende — zowel in de winter als in de zomer — een van de krachtigste momenten van het jaar.

Het is het punt waarop de natuur haar adem inhoudt, om vervolgens in een nieuwe richting te bewegen.

De kortste dag of de langste dag.

De keerlijn tussen donker en licht.

De stilte die voorafgaat aan een nieuwe cyclus.

Over de hele wereld, al duizenden jaren, wordt dit moment gezien als een opening:

een opening naar reflectie, naar loslaten, naar nieuwe energie

een opening naar innerlijke transformatie

De zonnewende herinnert ons eraan dat licht en duisternis geen vijanden zijn, maar danspartners. Dat iedere cyclus eindigt, en iedere cyclus opnieuw begint. Dat we mogen loslaten wat niet meer klopt — en mogen verwelkomen wat al klopt maar nog niet zichtbaar is.

Het is een moment waarop de kosmische energie ons ondersteunt.

Waarop intenties sneller wortel schieten.

Waarop heling dieper gaat.

Waarop verbinding natuurlijker voelt.

En precies dáárom voelde mijn verlangen zo logisch.

Samen opschonen. Samen ademen. Samen beginnen.

Wat ik voelde toen ik opstond, was een herinnering aan iets oeroud:

Mensen die bij elkaar komen

om samen de energie te verschonen

van zichzelf

van elkaar

en van het veld dat we delen.

Zonder oordeel.

Zonder rollen.

Zonder hiërarchie.

Zonder de vraag: “Waarom ben je hier?”

Gewoon omdat we allemaal mens zijn.

En omdat ieder mens — óók de sterkste, óók de meest stille — energie draagt.

Het verlangen dat ik voelde ging over drummen, over ritme, over beweging. Over het losmaken van oude energieën die vastzitten in het lichaam, het systeem, of in het familiesysteem dat nog zachtjes aan ons trekt.

Over samen een veld openen waarin iedereen gelijk is.

Waarin we energie laten stromen.

Waarin we het oude laten zakken.

En het nieuwe — zonder forceren — naar binnen laten komen.

Een avond waarin we zonder woorden begrijpen dat we allemaal door cycli gaan, zoals de zon dat ook doet. Soms zijn we een midwinterdag. Soms een midzomeravond. Soms een schemering ertussenin.

Maar altijd in beweging.

Altijd op weg naar een nieuw begin.

Een verlangen dat ik volg

Ik weet nog niet precies hoe de avond eruit zal zien.

De vorm ontstaat later.

Het verlangen is helder:

Een samenzijn dat iedereen mag betreden.

Een avond waarin we ons verbinden met elkaar, met de aarde, en met de cyclus van het licht.

Een moment om te ademen, te drummen, te helen.

Een moment om niet alleen achter te laten wat zwaar was, maar vooral toe te laten wat licht wil worden.

Een avond zonder verwachtingen.

Zonder voorwaarden.

Zonder oordeel.

Met alleen één intentie:

Samen het nieuwe jaar binnenstappen — schoner, lichter en meer verbonden.