Wegkijken

Carrie zit voor me, haar handen in haar schoot gevouwen. Haar blik is helder, maar onder de oppervlakte voel ik de onrust. Ze is in een ingewikkelde echtscheiding verwikkeld en worstelt met een vraag die haar maar niet loslaat:

"Waarom kan ik mijn man niet goed loslaten?"

Haar woorden zijn zacht, maar ik voel het gewicht ervan. Alsof er iets in haar vasthoudt, iets wat verder reikt dan alleen deze relatie. We stellen het op..

De opstelling begint

De representanten nemen hun plek in. Eén voor haarzelf, één voor haar man. In eerste instantie lijkt het een herkenbaar beeld: haar man staat op afstand, kijkt wat uitdagend, heeft het naar zijn zin en geeft geen aandacht aan haar. De representant voor Carrie houdt zich vast aan de muur. heeft steun nodig... Ze kijkt, maar iets in haar lijf lijkt niet echt aanwezig.

Wanneer we verder kijken, ontvouwt zich iets groters.

Een voorouderveld opent zich, en we zien een patroon dat al generaties lang speelt. Veel van haar voorouders keken weg. Ze waren niet in staat te zien, te voelen, aanwezig te zijn bij de emoties van henzelf of hun dierbaren. Alsof contact maken iets gevaarlijks was, iets wat ze moesten vermijden.

En dan wordt het duidelijk:

"Ik heb dit eerder gevoeld."

Carrie zegt het zacht, alsof ze zichzelf hoort spreken. De afstand, het niet gezien worden, het gemis van echte verbinding. Haar man is niet de eerste die haar niet kon zien. Haar moeder kon het ook niet. En haar moeder daarvoor waarschijnlijk ook niet.

De puzzelstukken vallen op hun plek.

Het is alsof haar lichaam eindelijk begrijpt wat haar hoofd al die tijd niet kon bevatten: ze is niet alleen aan het loslaten van haar man, maar ook van een oud patroon.

De kracht van zien

Haar partner wordt in de opstelling vertegenwoordigd als iemand die op zichzelf gericht is, met een verleden van affaires, promiscue gedrag en emotionele mishandeling. Alles werd niet gevoeld. Net als in haar familie. Niet voelen was een overlevingsmechanisme.

Maar Carrie begint te voelen.

Wanneer ze dat dubbelbeeld – haar moeder en haar man – echt ziet, ontstaat er kracht. De kracht om niet meer te wachten, om zichzelf te beschermen, om niet langer mee te bewegen in een systeem dat haar pijn doet.

En dan gebeurt er nog iets opmerkelijks.

We halen de kinderen erbij.

Ze voelen dat er iets niet klopt. Ook zij kijken weg, net zoals de voorouders. Ze nemen het patroon over.

Carrie’s ogen vullen zich met tranen. Ze kijkt naar de representanten van haar kinderen en zegt, met een vastberaden stem:

"Bij mij stopt het."

De beweging naar verandering

Een diepere ademhaling. Een verzachting in haar houding. Ze kan zien, ze kan voelen, ze kan loslaten.

En daarmee begint de beweging.

Het loslaten is geen kwestie van ‘niet meer aan hem denken’ of ‘gewoon doorgaan’. Het is een dieper besef. Een inzicht dat ze een nieuwe keuze kan maken.

Het patroon hoeft niet verder.

Zij mag kiezen voor zichzelf.

En daarmee ook voor haar kinderen.

De opstelling eindigt, maar de transformatie begint

Wanneer Carrie na afloop in haar stoel zit, is haar blik veranderd. Zachter. Krachtiger. Aanwezig.

Ze weet nu waarom loslaten zo moeilijk was.

En vooral: waarom ze het nu wél kan.

Soms is het niet de relatie die we vasthouden, maar de geschiedenis die eraan verbonden is. Wanneer we écht kunnen zien, ontstaat er ruimte om een nieuwe weg te kiezen.