We doen het samen

Afgelopen week voelde ik mij intens blij en dankbaar dat ik dit werk mag doen. Dat ik elke dag opnieuw mensen mag ontmoeten, begeleiden en een stukje met hen mag meelopen op hun levenspad.

Ik keek terug op de vele sessies die ik de afgelopen jaren heb mogen doen. Het vertrouwen dat mensen in mij stelden, raakt me nog steeds. En tegelijk zie ik ook mijn eigen ontwikkeling: hoe mijn vertrouwen steeds verder is gegroeid dat we elkaar altijd op het juiste moment en op de juiste plaats tegenkomen. Het leven regelt dat – soms onzichtbaar, maar altijd precies zoals het bedoeld is.

We dragen allemaal iets bij aan elkaars leven. Soms groot, soms klein. Maar altijd betekenisvol.

Onlangs sprak ik een cliënte die zich onzeker voelde: “Ben ik wel goed genoeg voor mijn toekomstige werk?” Ik vertelde haar dat ieder mens uniek is en altijd iets bijdraagt. Of we ons daar nu bewust van zijn of niet. Je kunt vertrouwen op de grotere beweging van het leven. Het brengt ons precies bij elkaar op de momenten dat het nodig is. Voor mensen, voor organisaties, voor families, voor partnerschappen. En op dat moment breng jij in wat bij te dragen valt – bewust of onbewust.

Vroeger dacht ik vaak dat ik het allerbeste moest geven. Dat resultaten die geboekt werden, alleen waardevol waren als mijn bijdrage daarin doorslaggevend was. Ik werkte hard, gaf alles, en wilde van betekenis zijn. Tegenwoordig kijk ik daar anders naar.

Ik weet nu dat ik slechts een bouwer ben. Dat ik een bescheiden bijdrage lever. Mijn steentje bijdraag aan een groter bouwwerk. Een zaadje plant. Wat iemand vervolgens met dat zaadje doet, is aan hem of haar. Soms bloeit het meteen op. Soms blijft het jarenlang onder de grond sluimeren, tot iemand anders water geeft en het ineens open bloeit. En soms wordt het terzijde gelegd. En ook dat is goed.

We dragen allemaal bij aan elkaars ontwikkeling: de bakker om de hoek, de moeder, de coach, de partner, het kind. Iedereen plant zaadjes in het levenswerk van de ander. En wanneer de tijd rijp is om te oogsten, vallen de vruchten. Maar degene die ze opvangt, is lang niet altijd degene die het zaadje heeft geplant.

En dat, is precies zoals het bedoelt is.