Waarom ik niet langer klein speel in een wereld die groter is dan wij denken

Er komt soms zoveel informatie binnen dat ik mezelf automatisch een beetje afsluit. Niet omdat ik het niet aankan, maar omdat ik mezelf — mijn eigen indrukken, mijn eigen waarheid — kleiner maak dan ze werkelijk is.

De afgelopen maanden heb ik dit patroon onderzocht. En ik kwam tot een heldere conclusie:

Een deel van mijn “ik” probeert al jaren in het wereldbeeld van anderen te passen. Het wil normaal lijken, veilig blijven, niet te veel afwijken.

Maar wanneer ik eerlijk naar mijn eigen leven kijk, besef ik dat “normaal” alleen maar een jasje was. Mijn kinderen gaan naar een normale school. Ik eet normale dingen. Ik kleed me normaal. Ik functioneer als een normaal mens in een normale wereld.

Maar niets in mij ís normaal. En niets in mijn werk kán ook normaal zijn.

Ik werk als medium, en alles in mijn werk is gebaseerd op paranormale en intuïtieve waarnemingen. Wat ik zie, hoor en doorkrijg, past niet altijd in de logica van deze wereld — dus verpak ik het soms in een vriendelijk, begrijpelijk, “normaal” sausje. Of ik zeg alleen dat deel dat gezegd kan worden, terwijl ik achter de schermen met energie werk.

Wanneer iemand in mijn praktijk komt en ik zie een entiteit bij diegene, ga ik ermee in gesprek. Ik maak het los, begeleid het naar waar het hoort — terwijl ik tegelijkertijd advies geef over relaties, trauma of patronen uit een vorig leven.

En wanneer iemand vraagt: “Wat doe jij precies?” Dan zeg ik vaak: “Ik ben coach.” Of: “Ik ben therapeut.”

Dat ben ik óók. Maar het grootste deel van de tijd ben ik gewoonweg Tessa.

En wat “gewoon Tessa” is?

Ik zie verschijningen. Ik beweeg me in andere dimensies. Ik ervaar dat tijd niet bestaat. Ik kan mijn eigen incarnaties zien en soms ontmoeten. Ik channel informatie uit dimensies, realiteiten en tijdsconstructies die buiten ons lineaire begrip liggen.

Ik begrijp soms veel meer dan ik onder woorden kan brengen — en tegelijk blijf ik nederig genoeg om te erkennen dat wij mensen, met al onze kennis, nog steeds primitieve kippenbreinen hebben.

Ook over verlichting heb ik ideeën die verder gaan dan ik ooit hardop durfde uit te spreken.

Langzaam besef ik iets dat jarenlang verborgen lag: Ik voelde me niet altijd veilig in deze wereld. Ik ben vaak afgewezen — ook door de mensen die het dichtst bij me stonden.

Daardoor ben ik mijn werk gaan verstoppen. Achter de schermen. Of zo verpakt dat niemand ervan zou schrikken.

En ik zie nu: zolang ik dat blijf doen, leef ik met één voet op de rem.

Dat doe ik niet meer. Ik kies ervoor mijn eigen integriteit te bewaren. En dat betekent: zichtbaar worden zoals ik ín werkelijkheid ben.

Tijdens een van de recente paranormale avonden vroeg iemand me naar de pijn in zijn voet en onderbeen. In mijn nieuwe staat van ik ben wie ik ben sprak ik zonder filter uit wat ik zag.

Ik hoorde een zoemend geluid. Ik zag een wezen dat de vorm had van een zwabber, maar energetisch aanvoelde als een klein hellehondje — een onhandige term, want ik geloof niet dat de hel bestaat, maar er moest een woord komen. Het had zich vastgebeten in zijn onderbeen.

De geluiden en vibraties die het voortbracht waren fascinerend. Ik voelde waar het vandaan kwam en wat er nodig was om het los te maken. En ik gaf de instructies door zoals ik ze binnenkreeg.

In de pauze vertelde ik mijn vriendinnen wat ik gezien had, én wat er in mij gebeurde. Want ik liep op dat moment op de rand tussen twee delen van mezelf: de oude ik, die voorzichtig spreekt; en de nieuwe ik, die zonder blad voor de mond zegt wat ze ziet.

Het deed me denken aan een verhaal dat Peter van der Hurk mij ooit vertelde. Hij had in het begin van zijn carrière een entiteit gezien die zich had vastgezet in een jongen. Hij kreeg ook instructies door, voerde ze uit, en het wezen sprong door een glazen deur die uiteenspatte in duizenden stukken.

Het kind was bevrijd. Het functioneerde weer.

Dit soort verhalen zijn geen verzinsels. Ze zijn deel van de werkelijkheid die wij nog maar nauwelijks begrijpen.

De wereld is zoveel groter dan wat wij met onze beperkte menselijke perspectieven kunnen bevatten.

En ik begin steeds helderder te voelen dat ik niemand help door die wereld te verbergen.

Ik kan pas echt van dienst zijn als ik zichtbaar maak wat ik zie. Als ik erken wat ik weet. Als ik spreek vanuit wie ik werkelijk ben en niet vanuit wat de wereld veilig vindt.

Ik voel meer dan ooit dat dit mijn taak is. Een taak die ik ooit, vanuit een hoger bewustzijn, zelf heb aangenomen. Niet om mensen te overtuigen, maar om ze te openen. Zodat zij hun eigen waarheid kunnen herinneren. Hun eigen hogere zelf kunnen horen. Hun eigen licht kunnen zien.

Want bewustzijn verspreidt zich sneller wanneer één iemand het durft voor te leven. En ik ben klaar om die rol te dragen.

Ahum… amen, zou ik bijna zeggen. Maar eigenlijk is het simpelweg dit:

Ik ben hier om de wereld achter de wereld zichtbaar te maken. En dat is wat ik doe.