Vertrekken uit een relatie, familie of organisatie

Vertrekken is zelden makkelijk.

Of het nu om een liefdesrelatie gaat, een baan of zelfs je familie.

Loslaten doet pijn.

Niet alleen om wat er was,

maar vaak nog meer om wat er niet was.

We rouwen.

Om de verbinding die verbroken wordt.

Om het beeld dat we moesten loslaten.

Om de hoop, de inspanning, het verlangen.

We vergeten vaak dat rouw een natuurlijk onderdeel is van ieder afscheid.

Niet alleen bij overlijden, maar ook na een scheiding of het verlaten van een werkomgeving.

Een verbroken relatie kan net zo intens zijn als de dood van een partner.

Zeker als het vertrek gepaard gaat met afwijzing.

Want dan voelt het niet alleen als verlies van de ander,

maar ook als een persoonlijke afwijzing van wie jij bent.

En dat raakt diep.

Als je stopt met werken bij een organisatie,

neem je je spullen mee en vertrek je.

Je rol wordt overgenomen.

Het organisme – want zo zie ik een organisatie –

leeft verder zonder jou.

Jij maakt er geen deel meer van uit.

Maar iets van jou blijft achter.

De energie die jij hebt gegeven leeft voort in processen, in mensen, in herinnering.

En jij neemt ook iets mee: geld, ervaring, inzichten.

Als het goed is, was die uitwisseling in balans.

Jij gaf iets aan het systeem, en ontving er iets voor terug.

En als het niet in balans was, kan het helpen dit te erkennen vóór je vertrekt.

Zodat je het echt los kunt laten.

Bij een familie ligt dat anders.

Je kunt het contact verbreken — uit zelfbescherming, veiligheid of rust.

Maar je blijft altijd onderdeel van het familiesysteem.

Zelfs als je je ouders niet kent.

Zelfs als je ze nooit (meer) wilt zien.

Systemisch gezien hoor je erbij.

En dat heeft gevolgen.

Want je familie is, of je het nu wil of niet,

een soort hoofdaansluiting van levensenergie.

Je ontvangt via deze ‘lijn’ energie.

Ook als je niet weet waar de stekker zit.

Ook als je het contact hebt verbroken.

Waarom erkenning helend is

Om toegang te houden tot deze levensstroom

is het belangrijk de systemische wetmatigheden te erkennen.

Niet voor de ander — maar voor jezelf.

Want in een familie geldt een ordening.

Eerst de grootouders. Dan de ouders. Dan de kinderen.

Als kind kun je wel voelen, zoeken, lijden —

maar zodra je de ouder veroordeelt of probeert te veranderen,

stap je uit je plek.

Dat leidt tot spanning, verstrikking of stilstand.

Je raakt los van de stroom.

Niet uit straf — maar omdat de ordening verstoord raakt.

Wanneer je merkt dat er innerlijk iets mag verzachten,

kan een zin als deze helpend zijn:

“Ik neem je als mijn vader / moeder / grootouder,

voor de volle prijs die het mij en jou heeft gekost.

En voor de rest zal ik zelf zorgen.

Kijk alsjeblieft vriendelijk naar me, als ik het mijzelf goed laat gaan.”

Deze zin vraagt geen vergeving.

Het eist geen goedkeuring.

Het erkent wat is.

En het zet jou terug op jouw plek.

Vertrekken kan een nieuw begin zijn — als je het goed afrondt

Uiteindelijk gaat het niet om vergeten of vergeven.

Niet om gelijk of ongelijk.

Niet om winnen of verliezen.

Het gaat om het erkennen van de werkelijkheid,

en het met respect innemen van je eigen plek.

Zodat je vrij kunt zijn.

Niet onthecht — maar verbonden op jouw manier.