Tussen twee werelden

Vanmorgen werd ik wakker met het gevoel alsof ik die nacht was overreden door een trein.

Alsof mijn lichaam ergens onder lag, terwijl mijn hoofd nog probeerde de brokstukken van een droom bijeen te rapen.

Ik moedigde mezelf zachtjes aan om op te staan — iets tussen fluisteren en bidden in.

Toen gebeurde het.

Een klein handje zocht zijn weg over het dekbed.

Het gleed langzaam naar mijn haar, friemelde met mijn vlecht alsof het wilde zeggen: Mama, ik ben er ook nog. Even later voelde ik een warm hoofdje tegen het mijne.

Mijn dochter fluisterde met dat heldere ochtendstemmetje:

“Mama, is het een lange of een korte dag? En hoe laat zie ik jou dan?”

Ik draaide me naar haar om, streek zacht over haar rug, en voelde hoe intense moederliefde mijn lijf deed bewegen. Ik aaide zachtjes over haar wangetjes en ze sloot genietend haar oogjes.

Nog voor ik iets kon zeggen, stond mijn zoon al in de deuropening.

“Mama, het is tijd. Wat mag ik aandoen?”

En daar was het: de start van de dag.

De race. Het leven dat al begint te rennen voordat ik mijn ogen volledig geopend heb.

Maar deze ochtend gebeurde er iets bijzonders.

Tijdens het smeren van boterhammen, het vullen van tassen, het zoeken naar sokken en gymschoenen voelde ik een bijna surrealistisch bewustzijn.

Ik bewoog door mijn ochtend alsof ik tegelijk binnen én buiten mezelf stond.

Ik deed alles wat ik anders doe — op dezelfde tijd, in hetzelfde tempo — maar zonder het pompende hart, zonder die haastende druk die meestal door mijn aderen giert.

En ineens realiseerde ik me iets:

Blijkbaar kan ik dit ook zonder tijdsdruk, zonder het hevig pompende hart, de stress.

Het moment klikte in mij vast, alsof mijn systeem een screenshot maakte.

Zo kan het óók.

En nog steeds, terwijl ik dit schrijf, zit ik in diezelfde zachte toestand.

Een soort aanwezigheid die niet door tijd wordt opgejaagd.

Een kalm bewustzijn dat naast de dagelijkse realiteit mag bestaan.

Ik stuur appjes naar vriendinnen, voel me betrokken, doe alles wat ik normaal doe — maar het is alsof ik vandaag in twee werelden tegelijk leef.

De "kippenwereld", waar tijd tikt, kinderen roepen en boterhammen moeten worden gesmeerd.

En de hogere wereld, waar ruimte is, overzicht, rust en liefde.

Waar ik in een soort stille helderheid beweeg, verbonden en toch een tikje onthecht.

En ineens besefte ik: Dit is wat spiritualiteit voor mij eigenlijk betekent.

Geen zweverig iets.

Geen streven.

Geen religie.

Geen doel om te behalen.

Maar aanwezig zijn met alles dat er is.

Met elke emotie — ook die minder prettige.

Met alle chaos, liefde, frustratie, schoonheid en pijn van het leven.

Het gaat niet om perfect oordeelloos zijn.

Het gaat erom dat zelfs het oordeel, de boosheid, het verdriet en de angst mij iets vertellen.

Ze bewegen mij. Ze begrenzen mij. Ze openen iets in mij.

Depressie schept ruimte voor reflectie.

Boosheid voor grenzen.

Verdriet voor loslaten.

Angst voor onderzoek.

En ergens tussen die emoties door ligt een toestand die voelt als thuiskomen.

Vandaag ben ik daar.

In dat stille veld waar ik me sereen voel, kalm, een beetje los van alles — en toch die enorme liefde voel die door alles heen stroomt.

Misschien is dat wel het leven zelf:

Een dans tussen twee werelden.

En soms, heel soms, mag je ze beide tegelijk voelen.