Te druk om te leven

Soms heb ik het gevoel dat we met z’n allen te druk zijn geraakt om echt te leven.

We rennen van werk naar afspraken, kijken ’s avonds gedachteloos naar een scherm, en scrollen op onze telefoons alsof daar iets te vinden is wat we missen.

Maar intussen glipt het leven zelf tussen onze vingers door.

Alsof we vergeten zijn waar het eigenlijk om draait.

Familie. Liefde. Gezondheid. Rust. Verbinding.

De dingen die geen likes krijgen, maar wel echt voelen.

Het lijkt wel alsof de wereld ons steeds verder bij die eenvoud vandaan trekt.

Oorlogen, inflatie, angst, nieuws, deadlines — het stapelt zich op.

Alsof we bewust worden overbelast. Alsof er een kracht is die ons liever bezig ziet dan bewust.

Want een mens die tot rust komt, begint vragen te stellen.

Een mens die stil wordt, gaat weer voelen.

En voelen... dát is gevaarlijk voor een systeem dat leeft van onrust.

Toch geloof ik dat dit niet alleen onderdrukking is, maar ook een uitnodiging.

Een spiegel.

De drukte dwingt ons om te vertragen.

De chaos buiten nodigt ons uit om binnen vrede te vinden.

En juist in een wereld die steeds harder schreeuwt, wordt zachtheid een daad van kracht.

Misschien is dat wel de echte revolutie van deze tijd —

dat we weer leren niets te doen.

Dat we de stilte opzoeken, een wandeling maken zonder doel, naar onze kinderen kijken zonder telefoon in de hand.

Dat we herinneren wat echt belangrijk is.

Leven is geen lijstje om af te vinken.

Het is een ritme dat we voelen als we stoppen met rennen.