Stop de tijd!

Ken je dat gevoel? Dat alles om je heen zo snel gaat, dat het bijna eng is? Dat je in een flits van de ene dag naar de andere lijkt te schieten – maandag, vrijdag, zondag – en voordat je het weet, is het alweer maandag. De weken, maanden, jaren... ze glippen door je vingers als zand dat je niet kunt vasthouden.

Vakanties die ver weg leken, zijn er plotseling, en als je even knippert, zijn ze alweer voorbij. Herinneringen die gisteren nog zo levendig voelden, beginnen te vervagen. De mensen die je hebt gekend, de gezichten die ooit zo dichtbij waren, raken op de achtergrond, terwijl het alledaagse leven doordendert – met werk, verplichtingen, de boodschappen, de klok die tikt, de agenda die volloopt.

En dan roept er iets in mij – of misschien ook in jou – een diepe stem, een schreeuw: “Stop!”

Stop de tijd. Stop het leven. Laat me even op adem komen. Laat me stilstaan bij wat geweest is, bij de mensen die ik liefhad en die me zo dierbaar waren. Laat me even voelen wat er nog ís.

Ik wil niet meegezogen worden in die steeds snellere stroom van “moeten” en “door”. Ik wil op de kant zitten, kijken naar de rivier die voorbij stroomt, en zelf beslissen: “Wil ik hierin mee? Of niet?”

Ik wil voelen. Echt voelen. Niet alleen maar doorgaan omdat het moet. Ik wil het leven in al zijn facetten proeven – ook het verdriet, ook het gemis, ook de tranen die soms zomaar opkomen als ik denk aan hen die er niet meer zijn.

Mensen die mijn leven kleur gaven, die een stempel drukten op mijn ziel. De hand op mijn schouder, de knik van herkenning, de ruimte die ze me gaven om helemaal mezelf te zijn – ook met mijn rafelranden. En als ze wegvallen, voel je het gat. Het verdriet. De rouw die je soms overvalt als een golf die je niet zag aankomen.

En toch… gaat het leven door. Werk, eten, even slapen, en weer door. Totdat het leven je zelf even stilzet. Door verlies, door ziekte, door iets dat je schudt en zegt: “Kijk nou. Voel nou. Dit is je leven.”

En dan zit je daar, even op de kant, en kijk je naar de rivier. En ineens zie je hoe kostbaar het allemaal is. Hoe bijzonder. Hoe breekbaar.

Dus ja, ik wil voelen. Stilstaan. Herinneren. Dankbaar zijn. En misschien – heel misschien – net iets vaker zeggen: “Stop. Ik wil even zijn.”