Mariska had alles waar je van zou kunnen dromen: een lieve partner, een prachtige zoon, een leuk huis, en een fijne baan. Toch kon ze niet genieten. Al jaren voelde ze zich eenzaam, soms diep ongelukkig, alsof er iets ontbrak. Ze had van alles geprobeerd om haar depressieve gevoelens te begrijpen en te verlichten, maar niets leek echt te helpen. Vaak bleef ze binnen, niet in staat om de deur uit te gaan, gevangen in een onzichtbaar web van zwaarte en leegte.
Toen Mariska bij mij kwam voor een opstelling, sprak ze heel open over deze gevoelens. Het leek alsof ze leefde met een donkere wolk die altijd net boven haar hing, maar waarvan ze de oorzaak niet kon aanwijzen. Ze was op zoek naar antwoorden, en zo kwamen we terecht in een systemische opstelling. Soms ligt de oorzaak van pijn niet in onze directe herinneringen, maar in iets veel diepers, iets wat bijna ongrijpbaar is – maar niet minder krachtig.
Tijdens ons gesprek kwamen er intuïtieve beelden in mijn geestesoog op. Ik voelde de drang om haar iets te vragen over de zwangerschap van haar moeder. Mariska keek verbaasd, maar vertelde dat haar moeder inderdaad iets bijzonders had meegemaakt tijdens die tijd. “Mijn moeder had rond de twaalfde week van de zwangerschap een bloeding,” zei Mariska. “De dokter dacht dat het kwam doordat ze te hard had gewerkt, maar bij de echo bleek dat ik nog leefde. Ze kreeg toen het advies om het rustig aan te doen.”
Er viel een stilte. Mariska’s ogen vulden zich met tranen terwijl ze een herinnering ophaalde. Ze vertelde dat haar moeder, hoewel ze opgelucht was geweest toen het hartje van de baby bleef kloppen, altijd een vreemd gevoel van verlies en verdriet had behouden. Ze herinnerde zich zelfs de woorden van haar moeder: “Het was heel gek, maar bij die bloeding voelde ik niet alleen angst om je te verliezen, ik voelde ook verdriet, alsof ik je al verloren had.”
Er ging een rilling door ons heen, en ik besloot haar te vertellen over het concept van een ongeboren tweeling. Soms komt het voor dat er in de vroege zwangerschap sprake is van een tweeling, maar dat één van de embryo’s niet verder groeit. Dit kan onbewust een diepe impact achterlaten op het overgebleven kind, die het gemis van zijn of haar tweelingbroer of -zus op subtiele, maar krachtige wijze blijft voelen.
Mariska begon te huilen. Ze zei: “Ik heb het gevoel dat ik nu eigenlijk weg wil, dat ik hier niet wil zijn…” Ze werd overspoeld door emoties die ze niet kon verklaren. Terwijl ik haar geruststelde, legde ik uit dat deze gevoelens normaal zijn bij mensen die mogelijk een ongeboren tweeling hadden. Het gevoel van “samen leven” met iemand die niet langer fysiek aanwezig is, kan zo diepgeworteld zijn dat het loslaten hiervan beangstigend is.
Ik stelde haar voor om, als ze er klaar voor was, haar ongeboren tweeling los te laten door een opstelling. Dit zou een diep transformerende ervaring kunnen zijn – niet omdat ze afscheid nam, maar juist omdat ze de band op een nieuwe, gezondere manier zou kunnen ervaren. Ik legde uit dat de ziel van haar tweeling op deze manier vrij zou kunnen zijn, in plaats van onzichtbaar aan haar energieveld te blijven plakken. Mariska zou zichzelf dan niet langer onderdompelen in een onbewuste leegte, maar zou bevrijd worden van het gevoel van leven met een schaduw.
De opstelling gaf Mariska de ruimte om afscheid te nemen van de oude, verborgen patronen. Door haar tweeling los te laten, kon ze op een lichtere manier opnieuw contact maken – niet uit verkleving, maar uit vrije wil en liefde. De zware energie die haar altijd achtervolgde, bleek een weerspiegeling te zijn van een stille, ingehouden rouw. Langzaam maar zeker voelde Mariska hoe die last van haar schouders viel. Ze begon in het volle leven te staan, niet langer met één been in de dood. Haar depressieve gevoelens begonnen te verdwijnen, en ze merkte dat ze weer zin kreeg om naar buiten te gaan, om écht aanwezig te zijn.
Dit is de kracht van opstellingen. Soms draagt een mens een last die niet van hemzelf is, maar die aanvoelt alsof het altijd bij hem heeft gehoord. Door het loslaten van de gehechtheid aan haar ongeboren tweeling voelde Mariska een diepe bevrijding. Ze kon eindelijk genieten van het leven dat altijd voor haar had klaargelegen, maar waar ze niet volledig aan kon deelnemen. Ze had eindelijk de ruimte om écht te leven.
Comments