Niet snappen maar voelen

We denken vaak dat dingen toeval zijn.

Dat het ‘gewoon zo loopt’.

Maar onder de oppervlakte van veel worstelingen, moeheid of gedoe ligt een dieper patroon.

Een onbewust systeem.

En heel vaak heeft het met dit ene te maken:

Je staat niet op je plek.

Joanna en haar dochter

Joanna groeide op met een moeder die er fysiek wel was, maar emotioneel vaak afwezig.

Alcohol vervulde de rol van troost. Joanna nam de zorg op zich.

Als kind.

Ze hield alles draaiende, zorgde dat het goed kwam, cijferde zichzelf weg.

Ze leerde niet zozeer om te zijn, maar om te zorgen.

En nu, jaren later, ziet ze iets pijnlijk herkenbaars terug in haar eigen dochter.

Een meisje van 12 dat probeert haar vader te ontlasten.

Die zegt: “Ik maak wel even thee voor papa, hij is zo moe.”

Die anticipeert, voelt, draagt.

Precies zoals Joanna vroeger.

Haar man kampt met een darmziekte.

En ook al is daar alle begrip voor, Joanna weet nu:

“Dit is niet wat ik mijn dochter wil meegeven.”

Ze wil het patroon doorbreken.

Zodat zij — én haar dochter — hun eigen leven kunnen leven.

Zonder te hoeven zorgen voor wat niet van hen is.

Ook Peter heeft een plek-ervaring:

Peter runt een bedrijf.

Op papier klopt het: het loopt goed, de klanten zijn tevreden, de cijfers groeien.

En toch knaagt er iets.

Zijn team neemt hem niet helemaal serieus.

Hij merkt dat ze hem ontwijken, of dat ze met elkaar klagen maar niet met hém praten.

En als hij iets wil bespreken, vindt hij het lastig om de juiste woorden te vinden.

Hij vermijdt conflicten, en houdt het liever ‘gezellig’.

Maar vanbinnen voelt hij zich klein.

Alsof hij op een stoel zit die niet helemaal van hem is.

Alsof hij erbij is, maar niet helemaal meedoet.

Peter is niet op zijn plek als leider.

Niet omdat hij het niet kan — maar omdat hij zichzelf niet volledig inneemt.

Zijn kracht, zijn helderheid, zijn stem.

Zodra hij leert om zijn plek werkelijk te gaan bewonen,

verandert ook de reactie van zijn team.

Want hoe jij jezelf positioneert, bepaalt hoe anderen je zien.

En dan nog Ricky en het missen van haar levensenergie!

Ricky is al drie keer burn-out geweest.

Ze eet gezond, sport, mediteert — maar haar energie zakt steeds weg.

“Wat doe ik toch verkeerd?” vraagt ze zichzelf steeds opnieuw af.

Maar de vraag is misschien niet wat ze doet,

maar van waaruit ze het doet.

Ricky leeft al jaren op een plek die niet van haar is.

Ze past zich aan, houdt alles in balans, probeert het goed te doen voor iedereen.

Ze is loyaal, plichtsgetrouw, en moe.

Zielsmoe.

Pas toen ze systemisch ging kijken naar haar plek —

in haar gezin van herkomst, in haar werk, in haar relatie —

begon er iets te verschuiven.

Burn-out is niet altijd een teken dat je te veel doet.

Soms is het een teken dat je niet doet wat echt van jou is.

Je plek innemen verandert alles

Wanneer je niet op je plek staat, raakt alles uit balans.

Je lichaam. Je relaties. Je energie.

Oude patronen herhalen zich. Vaak onbewust.

Maar als je op jouw plek gaat staan —

niet die van je moeder, je kind, je partner, je collega —

dan verandert er iets.

Je voelt je steviger. Helderder. Rustiger.

Je hoeft minder hard te werken om gezien te worden.

Je hoeft minder te dragen.

Je hoeft niet meer te pleasen of te vluchten.

Je mag er gewoon zijn. Zoals je bent. Op jouw plek.

En dat is krachtiger dan welk trucje ook.

Tijdens het komende event kun je ervaren wat dat is:

je plek innemen.

Niet alleen snappen, maar écht voelen.

In je lijf. In het moment.