Moeder en vader zijn belangrijk, zonder strijd

Felicia keek me aan, haar ogen vol moed en kwetsbaarheid tegelijk.

"Ik wil mijn gezin opstellen," zei ze. "Nu de scheiding definitief is… wil ik alles doen wat ik kan om mijn dochter te blijven voelen. Maar het is moeilijk. Soms voel ik me ver weg, zelfs van mezelf."

Ze vertelde me over Emma, haar dochtertje van zes.

Een gevoelig, oplettend meisje.

"Ze voelt alles," zei Felicia. "En ik… ik wil er voor haar zijn. Maar ik weet ook van mezelf dat ik een hechtingsprobleem heb. Ik doe mijn best, maar soms lukt het me gewoon niet om haar écht te bereiken."

We besloten samen te kijken.

Wat het systeem liet zien

We stelden Felicia op.

Emma.

En de vader van Emma.

De opstelling begon kalm, maar al snel werd duidelijk dat er meer speelde.

De vader stond krachtig in het veld — bijna té krachtig.

Hij keek naar Felicia met een energie die leek te zeggen: “Ik doe dit beter dan jij.”

En dan, net buiten het zicht:

zijn moeder.

Emma’s oma.

Felicia’s voormalige schoonmoeder.

Toen we haar opstelden, werd het veld voelbaar zwaarder.

Ze keek niet naar haar zoon als haar kind.

Maar als haar vader.

Een verstrikking.

Een dubbelbeeld.

Een ouder die in haar zoon haar eigen gemis probeerde te vullen.

En zo had Emma’s vader zelf nooit echt klein kunnen zijn.

Nooit écht kind kunnen zijn bij zijn moeder.

De strijd die geen strijd is

De opstelling liet iets pijnlijk herkenbaars zien.

De vader stond tegenover Felicia,

niet als gelijkwaardige ouder,

maar in een onderliggende strijd.

"Alsof Emma alleen van hem is," fluisterde Felicia.

"Alsof ik steeds moet bewijzen dat ik ook moeder ben."

En dat voelde ze ook in haar eigen lijf.

Dat haar plek als moeder niet vanzelfsprekend was.

Dat ze voortdurend op haar tenen liep.

Tot we haar uitnodigden om haar plek echt in te nemen.

Niet tegenover hem.

Niet in reactie op zijn kracht.

Maar rechtstreeks, vanuit haar hart, tegenover haar dochter.

Een moeder hoeft niet perfect te zijn – alleen beschikbaar

En toen ze naar Emma keek,

zag ik iets verschuiven in haar gezicht.

Een verzachting.

Een herinnering.

Een weten.

"Ik ben jouw moeder. En ik ben hier."

In de opstelling kwam Emma’s representant langzaam dichterbij.

Eerst voorzichtig.

Toen nieuwsgierig.

En uiteindelijk smolt ze tegen Felicia aan.

Iedereen in de ruimte voelde het.

Die diepe, stille stroom van liefde

die zich een weg baant langs blokkades, pijn en oude verhalen.

Als een rivier die haar bedding hervindt.

Felicia verliet de sessie met tranen en licht in haar ogen.

Niet omdat alles opgelost was.

Maar omdat ze haar plek voelde.

Haar moederschap.

Ik gaf haar een aantal eenvoudige systemische oefeningen om thuis met Emma te doen.

om de band met haar dochter te versterken!

"Ik dacht dat ik tekortschoot," zei ze. "Maar nu voel ik dat ik genoeg ben. Als ik mijn plek inneem, kan Emma mij vinden."

De band tussen moeder en kind hoeft niet perfect te zijn.

Ze vraagt geen bewijs.

Alleen een open hart en een moedige stap naar voren.