Mens of Unicorn?

Soms erger ik me aan mooie verhalen.

Je kent ze wel: mensen die als een soort magische unicorn door het leven zweven, altijd liefdevol, altijd vergevingsgezind, altijd vol compassie. Mensen die zwembaden en auto's manifesteren en gouden eieren leggen.

Ik gun het ze — echt — maar soms denk ik ook: Leven jullie wel in dezelfde wereld als ik? Is dit echt? Poepen jullie niet, of op een gouden toilet? Geen stank, geen pijn, geen verdriet, alleen maar bliss?

Want ja, ik kan dat stille, fijne bewustzijn voelen waar ik in mijn vorige blog over schreef.

Maar ik ben óók een mens van vlees en bloed, met beide benen op de grond en mijn handen in de modder.

En soms… zit die modder overal.

Ik kan me ergeren aan mijn partner.

Ik kan mopperen op de rommel van mijn kinderen.

Ik kan in een opruimwoede schieten waarbij ik álles uit de kasten trek en opnieuw indeel alsof het mijn nieuwe levensmissie is.

En oeps, ik vloek soms als ik op de poot van de kat stap — en geef het beestje vervolgens de schuld: “Waarom loop je nou voor mijn voeten, lieve schat?!”

Ik kan grommen, vloeken, tieren, liefhebben, complimenten strooien.

Ik praat soms te snel, knuffel misschien te hard, ben de ene keer meegaand en de andere keer dominant.

En toch… dit alles hoort erbij. Ik probeer -ook de lastige kanten van mijzelf- te omarmen. Soms moet ik daarvoor mijn armen oprekken, maar ik doe altijd een poging!

Wanneer we een deel van onszelf afwijzen — onzekerheid, angst, gevoeligheid, twijfel — doen we eigenlijk iets heel geks.

Het is alsof je bij de dokter komt en zegt:

“Mijn arm doet pijn, kunt u hem amputeren?”

Dat doen we niet.

De dokter onderzoekt waarom iets pijn doet.

Hij zoekt oorzaak, betekenis, oplossing.

Dat is precies wat ik doe in mijn werk.

Samen met mensen onderzoeken we hun vraagstukken, we onderzoeken wat er pijn doet.

We amputeren niets — we integreren.

We maken los wat niet van jou is (familielast, energie van anderen, entiteiten).

Maar wat van jou ís, dat verwerk je.

Dat geef je een plek.

Dat herstructureer je van binnenuit.

Niet wegduwen, maar opnieuw ordenen.

Niet veroordelen, maar begrijpen.

Wanneer je voor de ander aan de slag gaat, van je plek gaat, pleast, vecht, vlucht, bevriest... onderzoeken we dat en helpen je terug te keren bij jezelf. Bij álles wat je bent!

Soms neem je beslissingen die achteraf niet de juiste blijken.

Soms interpreteer je iets verkeerd.

Soms voel je je afgewezen, in de steek gelaten, onzeker of in paniek.

En tóch brengt elke ervaring je ergens naartoe.

Elke situatie biedt je:

inzicht, groei, bewustwording, nieuwe informatie, of simpelweg ruimte om te voelen wat er gevoeld moet worden

Als iets je overspoelt, kun je er zelfs mee in gesprek gaan.

Alsof je zegt: “Hé angst. Hé pijn. Hé somberheid. Wat wil je me vertellen?”

En dan gebeurt er iets bijzonders.

Je verschuift van deze emotie "ben" ik naar dit gevoel "erváár" ik.

Dat kleine verschuivinkje — helpt!

Dat is bewustzijn.

Dat is innerlijk leiderschap.

Je bent niet de storm

We zeggen zo snel:

“Ik ben angstig.”

“Ik ben somber.”

“Ik ben verdrietig.”

Maar je bent die emoties niet.

Je ervaart ze.

En jij?

Misschien ben jij ook geen unicorn — maar iemand die leeft, voelt, vloekt, liefheeft, leert en groeit.

En misschien, heel misschien…

is dát precies wat we moeten zijn, imperfecte wezens die onze weg zoeken... zo goed als we kunnen!