_edited.png)
Toen ze bij me kwam, worstelde ze met gevoelens van afwijzing. “Mijn stiefzoon houdt zich helemaal afzijdig van mij,” vertelde ze. “Hij richt zich alleen op zijn vader. We hebben nauwelijks contact. Soms voelt het alsof ik niet besta.”
Ze was een warm en liefdevol persoon, iemand die graag knuffelt en verbinding zoekt. Maar haar stiefzoon hield afstand. Hij leek in zijn eigen wereld te leven en had geen behoefte aan extra aandacht van haar. “Ik wil dat hij zich welkom voelt, dat hij weet dat ik om hem geef… Maar hoe meer ik dat probeerde, hoe verder hij zich terugtrok.”
De Pijn van Onverwachte Afwijzing
In een samengesteld gezin zijn er geen vanzelfsprekende liefdesbanden. Anders dan bij biologische kinderen ontstaat de band tussen stiefouder en stiefkind niet automatisch. Soms groeit er iets moois, maar soms ontstaat er een afstand die moeilijk te overbruggen lijkt.
Voor haar voelde de afstand als een stille afwijzing. Wat deed ik verkeerd? vroeg ze zich af. Waarom wil hij niets met mij te maken hebben?
Maar zoals bij zoveel dingen in het leven, lag het antwoord niet in meer doen, maar juist in minder doen.
De Kracht van Loslaten
Door ons gesprek begon ze iets belangrijks in te zien: haar stiefzoon wees haar niet bewust af. Zijn gedrag ging helemaal niet over haar, maar over zijn eigen behoeften en grenzen. Hij koos ervoor zich te richten op zijn vader – een veilige, vertrouwde haven in een wereld die door de scheiding al flink op zijn kop stond.
Ze besefte dat ze zijn houding niet kon veranderen. Wat ze wél kon veranderen, was haar eigen reactie.
“Ik heb moeten leren zijn afstand te respecteren,” zei ze. “In plaats van me afgewezen te voelen, probeer ik die tijd juist als waardevol te zien. Het is tijd die hij met zijn vader doorbrengt. Dat is iets moois.”
Dit loslaten bracht haar rust. Ze hoefde niet langer te vechten voor zijn aandacht of goedkeuring. Ze liet haar verwachtingen los en besloot liefdevol aanwezig te blijven, zonder iets terug te verwachten.
Van Spanning naar Acceptatie
Sinds ze deze mindset-verandering had doorgemaakt, was de spanning tussen hen verdwenen. Ze voelde zich niet langer onzeker of buitengesloten. Ze was er gewoon – aanwezig en beschikbaar, maar zonder zich op te dringen.
“Ik knuffel mijn eigen kinderen, en mijn stiefzoon blijft op zijn manier dichtbij. Hij kijkt soms even mee, en dat is goed genoeg. Ik gun hem zijn eigen ruimte.”
Ze ontdekte ook een onverwacht voordeel: haar partner begon meer initiatief te nemen. “Als ik me niet meer overal mee bemoei, zie ik ineens dat hij dingen oppakt waarvan ik dacht dat ze nooit zouden gebeuren zonder mijn hulp.”
Het was een grote les voor haar: soms is loslaten de krachtigste manier van liefhebben.
Het Leven Gaat Zoals Het Gaat
“Ons gezin is niet zoals ik me dat ooit had voorgesteld,” gaf ze toe. “Maar misschien is dat ook niet nodig. Het leven loopt zoals het loopt. Soms lossen dingen zich vanzelf op.”
Door haar verwachtingen los te laten en de controle uit handen te geven, vond ze rust, ruimte en een liefde die niet vastzat aan voorwaarden of plannen.
Loslaten betekent niet dat je stopt met geven. Het betekent dat je stopt met duwen en forceren. Het betekent accepteren dat liefde vele vormen kent – soms een knuffel, soms een blik, en soms gewoon het stille vertrouwen dat je er altijd zult zijn.
Wat kun jij vandaag loslaten, zodat er meer ruimte ontstaat voor liefde?
Comentarios