Koffiezet taal

Waarom ik doe wat ik doe — de kracht van samen bewegen

Een paar jaar geleden sprak ik het voor het eerst hardop uit.

Tegen vriendinnen. Tegen cliënten soms.

Tegen iedereen die het horen wilde.

Die innerlijke drive in mij — om bij te dragen aan meer bewustzijn.

Om zichtbaar te maken wat zoveel mensen intuïtief allang voelen.

Om het voelbare, dat wat stroomt tussen mensen, serieus te nemen. Mijn vriendinnen herkenden dat niet. Wat wil je toch bereiken. Ga zitten en doe rustig. Zij begrepen mijn bevlogenheid niet. Ervoeren het als onrust. Ik ervoer het als een roep. Als een uitnodiging om iets te creëren om mensen samen te brengen.

Ik voel, dat wij als mensen iets bijzonders kunnen.

Dat we energie kunnen laten rondzingen. We zien dat terug in bewegingen die iets bereiken. De saamhorigheid en de verbinding is soms letterlijk voelbaar met ons lichaam; kippenvel; ontroering; verbinding; gevoelens van liefde soms voor wildvreemden! Deze gewaarwordingen raken mij altijd enorm. En of het nu kinderen zijn die samen sinterklaasliedjes zingen of mensen die samenkomen in een gebedsgroep voor een zieke. Het werkt, het is voelbaar en krachtig!

Zonder dat we het bedenken of regisseren gebeurt er iets magisch.

Energie komt vrij. Er ontstaat een veld.

Een kracht die groter is dan de som der delen.

Samen creëren we méér dan we denken

We denken vaak dat we materie maken — een lied, een bedrijf, een idee.

Maar wat we óók maken, zonder dat we het beseffen, zijn velden. Wezens bijna.

Een soort collectieve energieën met een richting, een intentie, een missie.

Dat zie je in bewegingen die iets in gang zetten.

In initiatieven die mensen raken, verbinden, in beweging brengen.

En wat mij altijd zo raakt:

hoe voelbaar het is.

Zonder bewijs. Zonder woorden.

Trillingen in je lijf. Een brok in je keel. Kippenvel op je armen tot aan je kuiten.

Voor iemand die je niet kent. In een ruimte die je niet begrijpt.

Op een dag besloot ik: Ik wil hieraan bijdragen.

Ik wil mensen laten voelen wat er mogelijk is.

Niet alleen één op één werken, maar samen ervaren.

Samen het energieveld opruimen.

Het familiesysteem verlichten.

De waarheid naar boven laten komen.

Dus begon ik, een beetje naïef.

Met een filmpje over mijn gesprekken met dieren.

Over bomen die iets lieten zien.

Kwetsbaar, maar eerlijk.

Ik vroeg om hulp om events te organiseren, en mensen kwamen. Boden hun hulp aan.

En toen sprak ik met een marketingexpert.

Die vertelde me dat mijn idee weinig kans van slagen had.

Te vaag. Niet concreet genoeg. Niet verkoopbaar.

Hij zei: “Je missie moet zo duidelijk zijn dat mensen erover kunnen praten bij het koffiezetapparaat.”

Ik heb het geprobeerd.

Om in ‘koffiezettaal’ te praten.

Om mezelf behapbaar en verkoopbaar te maken.

Maar het lukte me niet.

Want ik bén niet commercieel.

En ik geloof ook niet dat iets alleen maar waarde heeft als het in marketingtaal past.

Ik geloof in dat wat voelbaar is

Ik geloof in beweging van binnenuit.

In iets dat werkt, en zich daardoor verspreidt.

In mond-tot-mond. In aanraking. In echtheid.

En ja, dat betekent dat mijn reis bescheiden is gebleven.

Geen grote campagne. Geen glanzende verkooppraat.

Maar wél honderden mensen die hun plek voelden.

Hun energie. Hun inzichten.

Die iets ontdekten, iets herstelden, iets loslieten.

En ik ben benieuwd.

Is er iets in jou aangeraakt?

Is er een gedachte veranderd? Een gevoel verschoven?

Dat is waarom ik dit doe.

Dat is wat het de moeite waard maakt.