Jij bent een kanaal!

Soms zie ik het letterlijk.

Met mijn helderziende ogen.

Hoe iemand een kanaal is van energie.

Hoe het openstaat, stroomt, pulseert —

of juist dichtknijpt, verkleurt, vertraagt.

En ik zie ook waardoor dat komt.

Wanneer iemand zich overgeeft aan wat er is, opent dat kanaal zich.

Wanneer er vertrouwen is, ontspanning, mildheid —

dan stroomt de energie helder en ruim.

Maar zodra er een oordeel binnensluipt,

of twijfel, of onzekerheid,

vernauwt het kanaal zich.

Dan krijgt de energie een kleur.

Niet omdat de energie zelf gekleurd is —

energie is neutraal, flexibel, licht.

Maar omdat wij die kleur eraan geven.

Met onze gedachten. Onze overtuigingen. Onze verkramping.

Daarom is het zo belangrijk om helder waar te nemen vanuit een open veld.

Zonder mening. Zonder oordeel.

Zoveel mogelijk leeg.

Dan pas kan iets zich écht tonen.

Als we onszelf leren zien als onderdeel van een groter geheel —

een levend organisme — dan wordt het duidelijk:

we hebben niet overal invloed op.

En dat hoeft ook niet.

Onze taak is niet om het geheel te beheersen,

maar om onze plek in te nemen.

Onze functie te vervullen.

Zoals elke cel in een lichaam.

Een levercel heeft een andere rol dan een zenuwcel.

Een immuuncel werkt anders dan een spiercel.

Ga je als levercel proberen te functioneren als zenuwcel,

dan raak je uitgeput. Of gefrustreerd.

Niet omdat je faalt,

maar omdat je een functie probeert te vervullen die niet bij je past.

Wanneer je echter je eigen taak leeft,

draag je bij aan het grotere geheel.

Dan stroomt het. Dan klopt het.

Wij weten niet altijd meteen welke soort cel wij zijn. Wel weet ik dat je er vaak achter komt wat je taak is wanneer je je gevoel volgt!

Lisa kwam bij me met een herkenbare vraag:

"Wat is mijn missie?"

Ze had van alles geprobeerd. Verschillende beroepen.

Elke keer enthousiast begonnen, met vuur en toewijding.

Maar na een tijdje was de glans eraf,

en vertrok ze weer.

Op zoek naar iets nieuws.

Ze vond zichzelf instabiel.

Niet trouw genoeg aan haar ideeën.

Ze wees zichzelf af —

want ze “zou toch inmiddels wel moeten weten wat haar pad is”.

Maar toen ik haar vertelde wat ík zag, viel er iets op z’n plek.

Lisa was geen onrustige zoeker.

Zij was een immuuncel. :)

Ze herkende patronen.

Reageerde snel op onbalans.

Maakte schoon, herstelde, structureerde.

En als de ruimte weer helder was —

dan was haar taak gedaan.

Zij hield van het opknappen, organiseren, neerzetten en structureren.

Als een echte pionier zette zij ergens haar schouders onder en ging met veel energie aan de slag. Onbewust knapte zij processen op tot ze glommen. Als een soort immuuncel ruimde zij rommel op in allerlei delen van het lichaam. Zo kwam ze overal en vond ze overal wat (leuks) te doen. En als het opgeruimd was vond ze het niet meer leuk en ging ze weer wat anders doen. Precies zoals een goede immuuncel zou doen.

Ze deed haar werk dus al. Perfect zelfs.

Ze had alleen nog geen taal, geen erkenning, geen plek in het systeem.

Toen we samen benoemden wat ze deed —

een functieomschrijving gaven aan haar energie —

verschoof er iets.

Ze voelde trots.

Erkenning.

En vooral: rust.

Want ineens was haar bewegelijkheid geen probleem meer,

maar een kracht. Een missie. Een rol in het geheel.

Je plek innemen is geen luxe, maar noodzaak

Of je nu een immuuncel bent, een zenuwcel of een voedende cel in de baarmoeder —

jij bent onderdeel van iets groters.

En hoe bewuster je je plek inneemt,

hoe krachtiger je bijdrage wordt.

Dat vraagt iets van ons.

Dat we durven voelen waar onze plek is.

Durven luisteren naar ons lichaam.

Niet bang zijn voor afwijzing, maar durven gaan staan.

Zo werkt het ook in jouw leven.

Zeggen waar het op staat.

Doen waarvoor je hier bent.

Niet perfect — maar wél in beweging, trouw aan je functie.

Want het mooie is:

wanneer jij jouw plek inneemt,

Draag je bij aan het grotere geheel...