Mijn hele leven ben ik bang geweest. Alleen ik wist niet dat het angst was. Ik noemde het opvoeding. Ik noemde het ‘normaal zijn’. Ik was zo bezig met in passen en tussen de lijnen lopen. Ik weet niet eens wanneer het echte aanpassen is begonnen.
Als klein meisje praatte ik met elfjes en met de natuur. De bomen spraken tegen me en de dieren. Ik zong mee met oude liederen en danste vrij in het rond. Totdat ik uitgelachen werd. Afgewezen en me werd verteld dat het gek was wat ik voelde en hoe ik deed.
Ik heb het lang volgehouden om me te kleden zoals ik wilde, in lange jurken en in connectie met iets van een middeleeuws gevoel. Mijn vorige levens klonken overal doorheen.
Mijn voorliefde voor heling, de natuur, kluizenaarschap en meer. Op een dag leerde ik hoeveel makkelijker het normale leven ging wanneer ik me aanpaste. Wanneer ik een spijkerbroek en topje droeg en een colbertje kwam er sneller acceptatie. Het liep soepeler wanneer ik mijn waarnemingen met wetenschappelijke- of psychologische feiten omkleedde. Ook tijdens sessies zei ik vaker tegen mensen, zeg maar dat je het op internet hebt gevonden, want anders geloven ze je niet. Ik begreep hoe het werkte en werkte uiteindelijk mee aan het onzichtbaar houden.
In werkelijkheid laveerde ik met energie. Was ik onzichtbaar verbonden.
En die verbinding hield me in leven.
Tijdens het zesde zintuig kwam ik er meer voor uit. Deed ik zo mijn best om te laten zien dat er meer was in het leven dan wat we kunnen voelen en zien. Ik praatte zelfs met een boom die me vertelde waar ik een meisje kon vinden die op vele hectares verborgen was. Toch voelde het eng. Praten met een boom voor miljoenen mensen? Beau van erven Doorens vond het gek, en eigenlijk ik ook wel. Niet in mijzelf. Want ik deed het zo vaak… maar het voelde wel eng om dit in het openbaar te doen… waar mensen je kunnen zien!
Ik zette mijzelf in als paragnost in moordzaken. Deze energie was soms letterlijk schadelijk voor me. Echter er hing onbewust zo veel van af. Ik wilde zo graag dat mijn onzichtbare wereld zichtbaar zou worden! ik leerde er gelukkig ook veel van!
Ik twijfelde vaak ook aan mijn lijntje. Want dat wat ik doorkrijg is gestoeld op energie en niet altijd op aardse feiten. Zo wilde er iemand zwanger worden. Ik zag de baby’s al. Echter het duurde jaren voordat ze er kwamen. Op dat soort momenten slaat de twijfel toe.
Zo heb ik ook enkele ervaringen meegemaakt waarin ik niet kreeg wat ik wilde. Ik wilde bepaalde informatie, vond dat ik daar recht op had, maar ik kreeg het niet. En toen ben ik meer gaan twijfelen en mijzelf gaan sluiten.
Steeds wanneer ik de lichte aanraking in mijn geest voelde van mijn lichtwezens die mij rechtstreeks een boodschap wilden geven. Of van de bomen die zich met mij wilden verbinden, mij wilden helpen, duwde ik het weg. Energetisch een niet aardig gebaar. Alsof je de hand die je streelt van je af slaat.
Ik voelde mij teleurgesteld en in de steek gelaten. Als een eigenwijs kind dat boos is omdat het geen zakje chips kreeg! En misschien zelfs iets moest eten wat vies was. Zoals groenten die het niet lust. Ik heb dingen meegemaakt die erg pijnlijk waren, waarvan ik hen de schuld heb gegeven. Terwijl ik het bij mijzelf moest zoeken. Het gemis werd steeds groter. Ik channelde hier en daar boodschappen echter ze werden door mij tweeledig ontvangen.
Enerzijds met liefde en anderzijds met grote scepsis. Want wat niet bewijsbaar was in de aardse wereld had onvoldoende waarde. Althans zo dacht een deel van mij. Een deel wat ik de baas liet spelen. Een ander deel van mij werd bekrachtigt en voelde de connectie waar het zo naar verlangde.
Het sceptische ‘normale’ deel, was het deel van mij wat mij beschermde tegen pijn en afwijzing.
Ondertussen werkte ik als therapeut en paragnost. Opende mij voor vele mensen met vele vragen. Mijn nuchterheid was verfrissend voor mensen en daardoor durfden zij mij te consulteren.
En dan kon ik contact maken met hun hoger bewustzijn en hun meegeven waar ik informatie over doorkreeg. Met overledenen praten wilde ik op den duur niet meer. Het was vermoeiend, deed soms pijn en gaf niet altijd wat ik vond dat er moest zijn. Meer, concreter, dieper, etc. Alsparagnost informatie doorkrijgen was veilig. helderziende waarnemingen zijn vaak duidelijker dan de meer etherische waarnemingen gericht op bewustzijn. Je kunt het een beetje vergelijken met geraakt worden door een krachtig beeld of muziekstuk, Het maakt iets in je los. Alleen is dit minder goed uit te leggen dan het eten van een lekkere maaltijd.
De laatste jaren voelde ik een drang in mij ontstaan. En ik wist niet goed wat het was. Een drang om iets te veranderen. Om mijn leven anders in te richten. Een vroege midlife crisis? Maar nee het werd sterker en voelde als een geluid wat ik niet kon negeren.
De drang werd steeds groter. Ik channelde verschillende keren en kreeg boodschappen door die mooi waren, alleen die ik op dat moment niet kon volgen of omarmen. Mensen die op mijn pad kwamen hielpen mij door een woord of en daad.
Een lieve vriendin hoorde mijn eindeloze pogingen en mislukkingen aan. Wijs en steunend. De liefde die ik van haar voel heeft me door die periode heen gedragen!
Op een dag was de drang zo sterk dat ik niet meer kon negeren. Ik begon lukraak dingen te doen. En te bewegen. Ik verzon activiteiten en probeerde te voelen; waar brengt het me heen? Steeds was daar het niet weten. Ik creëerde hulpmiddelen voor anderen, hield mijn sessies, channelde. Trok de natuur in.  Een vriend probeerde orde aan te brengen in de chaos. Bekeek het zakelijk en commercieel. Ik ging er niet van aan. Daar lag het niet.
Ik zocht verder… Er was een stip aan de horizon. Die ik niet kon zien, maar het trok me aan en wat ik voelde was dat er een groep bijeen moest worden gebracht. Meerdere mensen om te kunnen doen wat nodig is. En het had met bewustzijn te maken. Met energie!
Enkele weken geleden deelde ik geheel tegen mijn natuur in mijn gevoelens met anderen. Ik kreeg spontaan hulp aangeboden. Een fantastisch lieve vrouw gaf me speciaal door haar afgestemde druppels. En ik ging meer open.
Spontaan kwam er een roodborstje op mijn pad. Ik besloot de aanraking in mijn geest niet weg te duwen maar het roodborstje toe te laten. Het zei me telepathisch: Ik vlucht nu niet voor jou. Ik zit hier. Wanneer stop jij met vluchten?
Het was een prachtig diertje. Zijn rode borstje vurig vooruit, kleine kraaloogjes keken mij aan terwijl hij zijn kopje schuin hield. Mij aankeek en verder vloog. Ik ontving de boodschap, stelde me ervoor open, maar begreep hem nog niet. Ik liet mijn gedachten rond gaan. Waar was ik voor op de vlucht?
Ik vluchtte van mijn hogere zelf. Omdat de taken die ik kon opnemen mij minder normaal zouden maken. Mijn normaal zijn beschermde me tegen afwijzing en diep van binnen beschermde ik nog steeds een gewond deel van mijzelf. Onder de laagjes van het normaal zijn!
Ik zat op de bank. De televisie toonde een kinderfilmpje van Bing het konijn. Rechts naast mij keek mijn zoon een filmpje met luid gekrijs en gevecht. Mijn dochter herhaalde als een soort mantra: maaammaaaa, maaaamaaaa, maaamaaaa, ik wil een koekjeeeehee! Maaammaaaa, maaaamaaaa, maaamaaaa, ik wil een koekjeeeheee!
Te midden van Bing, de herrie en mijn dochters koekjeswens pakte ik mijn telefoon en begon te schrijven… Ik voelde het contact en stelde mij open… de informatie die ik doorkreeg bracht me er toe deze blog op te schrijven. (Wellicht deel ik de exacte doorgeving op een later moment)
Ik kies ervoor om beschikbaar te zijn voor het energetische zielspad wat ik mag bewandelen. Het wordt mij niet opgelegd en ik ben vrij in mijn keuze.
Ik heb een aards pad met mijn gezin en aardse beslommeringen. En een pad van mijn ziel waarin ik bewustzijn mag openen in mensen. Zodat zij zelf in contact met hun hogere zelf kunnen komen en hun leven vanuit hun ziel kunnen leven.
Energie geven, het lichaam openen voor contact met het hogere zelf, boodschappen en informatie. Omdat er een hoger bewustzijn in ons allen schuilt, we hoeven er alleen contact mee te leggen.
Het is meer dan het gefluister van je innerlijke stem. Wanneer wij allen openen en ons verbinden met elkaar kunnen wij samen een energetisch signaal geven aan de aarde en daar ver voorbij en de volgende stap in onze evolutie maken!
 Ik heb hulp nodig. Graag zou ik mensen bij elkaar brengen. En de avond of middag laten verlopen zoals het komt. Ik kan niet van te voren zeggen wat we gaan doen. Wel zie ik beelden voor me dat ik de aanwezigen wil aanraken, hun hoofd wil omvatten. Energie door het lichaam wil geleiden. Blokkades wil laten doorstromen en bewustzijn wil openen. Met woord en daad.
Sta je daar voor open of wil je zoiets voor mij organiseren? Wees welkom. Ik kan het niet alleen…