Ieder zijn eigen lot

Soms zie je het ineens gebeuren.

Je kind reageert op een manier die je herkent,

niet van hem —

maar van jezelf.

Of je moeder.

Of je grootvader.

Je ziet een blik,

een angst,

een boosheid,

een kramp,

een manier van zorgen, pleasen of terugtrekken

die je al kent uit jouw eigen geschiedenis.

En dan schrikt er iets in je wakker.

“Nee… niet dit. Niet voor mijn kind. Ik wil niet dat zij doet wat ik deed.”

Je zou willen ingrijpen, sturen, opvoeden, praten, corrigeren.

Je zou willen dat jouw kind het anders doet dan jij.

Maar dat is niet hoe het werkt.

In systemisch werk zeg ik:

Een patroon dat zich herhaalt, kun je niet bij je kind stoppen, door het te benoemen.

Het stopt alleen bij jou, als jij het anders doet!

Patronen bewegen als een zachte stroom door familiesystemen.

Ze zoeken een uitweg.

Ze willen gezien worden.

Ze willen afgemaakt worden.

Niet uit wraak.

Maar omdat het systeem altijd naar balans zoekt.

Angst, verlies, onverwerkte pijn, gebroken relaties,

verantwoordelijkheid die niet genomen kon worden,

rouw die nooit een plek kreeg — verstrengeling

het zoekt allemaal een nieuwe drager

tot iemand het aankijkt.

Soms is dat je moeder geweest.

Soms je overgrootvader.

Soms ben jij dat.

En soms…

zie je het dus terug in je kind.

En dat doet pijn, want dan zie je ineens

Ik heb het doorgegeven!

En nu weet je, dat jij degene bent die het kan stoppen —

als jij het aandurft om naar binnen te keren.

Je kind hoeft het niet te dragen

Kinderen dragen nooit uit onwil.

Ze dragen uit liefde.

Uit loyaliteit.

Uit de diepste beweging die in ieder kind bestaat:

Laat mij het maar doen, mama.

Laat mij het maar dragen, papa.

Dan hoef jij het niet te voelen.

Ik ben net als jij mama, ik doe het ook zo.

Ik kies dezelfde partner als de vader die jij verliet.

Ik doe het zelfde patroon als jou, ik verlaat je niet

Maar het is niet hun taak.

Het is niet hun last.

Het is niet hun schuld.

En jij kunt ze bevrijden.

Niet door hén te veranderen,

maar door jezelf aan te kijken.

Wanneer jij jouw patronen aankijkt —

de last die niet van jou is, opmerkt,

de energie teruglegt waar hij hoort,

en je eigen plek inneemt in het systeem —

dan bevrijd je je kinderen van het stuk

waar ze anders hun hele leven omheen hadden moeten draaien.

Het stoppen van een patroon begint bij één mens, jou

Je hoeft geen perfecte ouder te zijn.

Je hoeft niet foutloos te zijn.

Je hoeft niet alles te begrijpen.

Het enige wat je hoeft te doen is dit:

Stilstaan.

Ademhalen.

Voelen.

Kijken naar binnen.

En dat ene stukje dragen dat van jou is.

Opstellingenwerk helpt je om dat te zien:

Waar begint jouw last?

Van wie is het eigenlijk?

Wat draag jij dat niet van jou is?

Wat heeft jouw innerlijk kind ooit besloten?

Wat zoekt nog een plek?

Wanneer jij dat aanraakt,

verandert er iets in het systeem.

De last verplaatst zich.

De energie ontspant.

En jouw kinderen worden vrijer,

lichter,

meer zichzelf.

Dat is misschien wel de meest liefdevolle gift

die je een kind kunt geven:

Het stoppen van een patroon,

zodat zij hun eigen leven kunnen leven.