Follow the leader

Mike kwam bij me met een heldere wens:

“Ik wil doorgroeien. Ik voel dat het tijd is voor de volgende stap. Ik wil directeur worden.”

Hij sprak het uit met een mengeling van ambitie en zelfreflectie. Hij wist wat hij kon. Hij had al veel gedaan aan persoonlijke ontwikkeling. Boeken gelezen, coaching gevolgd, trainingen doorlopen.

Maar toch liep hij vast.

In lastige gesprekken.

In situaties waarin iets schuurt, waar emoties spelen, waar eerlijkheid nodig is, maar het spannend wordt.

Hij merkte dat hij dan snel ging rationaliseren. Uitleggen. Goedpraten. Of gewoon… ontwijken.

Niet vanuit zwakte, maar vanuit oude overlevingsmechanismen. Strategieën die ooit hielpen, maar nu tegenhielden wat hij zó graag wilde: groeien, leiden, écht aanwezig zijn.

Echt leiderschap vraagt iets anders

Ik vertelde hem dat hij op een kantelpunt stond.

Dat de stap die hij wilde maken niet ging over méér kennis of betere vaardigheden.

Maar over een verschuiving in perspectief.

Want werkelijke verandering ontstaat niet door jezelf te forceren anders te worden.

Het ontstaat wanneer je jezelf anders leert zien.

Vanuit een dieper inzicht.

En oude, pijnlijke of beschermde delen in jezelf leert integreren — in plaats van ze te onderdrukken of omheen te bewegen.

Pas dan word je een leider die niet alleen functioneert, maar ook resoneert.

Die niet alleen stuurt, maar ook verbindt.

Die niet bang is voor ongemak — omdat hij geleerd heeft zijn eigen innerlijke storm te dragen.

Ik liet Mike twee raamwerken zien waarmee je naar jezelf kunt kijken.

De eerste is je persoonlijke ontwikkelingsraamwerk.

Hierin kijk je naar je karakter, talenten, opvoeding, patronen, voorkeursstijlen, overlevingsmechanismen en leefregels. Je leert jezelf begrijpen.

Dit is belangrijk — en Mike had hier al veel werk verzet. Hij kon haarfijn uitleggen waarom hij deed wat hij deed.

Maar daaronder ligt het tweede raamwerk. De systemische.

Een laag die we niet met onze ratio begrijpen, maar die ons wél diepgaand beïnvloedt.

Hier liggen de wortels. Het fundament.

Je plek in je familiesysteem. De onbewuste loyaliteiten. De patronen die niet van jou zijn, maar die je wel draagt.

En precies dáár ligt de sleutel.

Want als je dáár iets aankijkt, erkent of herstelt,

zie je dat het gedrag dat je ooit zo probeerde te veranderen,

subtiel begint te verschuiven. Van binnen naar buiten

Mike ging aan het slag. Niet door harder te werken, maar door dieper te kijken.

We deden systemisch werk.

We onderzochten wat hij onbewust meedroeg.

En wat hij onterecht op zich genomen had.

Laag voor laag kwam hij dichter bij zijn eigen kracht. Niet de aangepaste versie — maar de echte.

En langzaam veranderde er iets.

Niet groots. Niet schreeuwerig. Maar voelbaar.

Hij stond anders. Reageerde anders. Kreeg terug wat hij zond: rust, helderheid, stevigheid.

Leiderschap is niet iets dat je doet. Het is iets dat je belichaamt.

De mooiste vorm van leiderschap ontstaat wanneer iemand durft te zijn wie hij werkelijk is.

Inclusief zijn twijfels. Zijn gevoeligheid. Zijn kracht.

Dan worden gesprekken niet langer lastig — maar echt.

Niet perfect. Wel menselijk. En juist dáárin ligt de impact.

Mike is onderweg.

En ik weet zeker dat wie straks onder zijn leiding werkt,

voelt dat daar iemand staat die niet alleen ziet, maar ook werkelijk aanwezig is.