Eindelijk echt moeder

Aafke nam plaats in de opstelling. Haar ademhaling was hoog, haar schouders gespannen. "Ik vind het heel spannend," gaf ze aan. Ze had eerder een opstelling bij ons gedaan en dat had haar leven veranderd. Haar werk was veranderd, haar relatie was verbeterd, er was beweging gekomen in dingen die jarenlang vast hadden gezeten.

Maar nu stond ze hier met een nieuwe vraag.

"Ik begrijp niet waarom mijn dochter mij steeds afwijst."

Haar woorden waren zacht, maar ik voelde de pijn die eronder lag. De pijn van een moeder die verlangt naar nabijheid, maar keer op keer op afstand wordt gehouden. Een liefde die ergens stokt.

We begonnen de opstelling.

In de opstelling zag ik hoe Aafke steeds toenadering zocht tot haar dochter. Steeds reikte ze uit, steeds probeerde ze verbinding te maken. Maar haar dochter? Die trok zich terug. Wees haar af.

De energie liep vast in het veld.

Aafke keek haar dochter aan, haar handen trillend in haar schoot. "Waarom duwt ze me steeds weg?" vroeg ze zich hardop af.

En toen gebeurde er iets.

We gebruikten de drum om beweging te brengen in het veld, om de energie los te maken. De diepe klanken vulden de ruimte, trilden in de borstkas, en maakten iets voelbaar wat eerder verborgen was.

Toen plaatsten we een representant achter de dochter.

Haar moeder.

En dat was de doorbraak.

Aafke brak open.

Haar lichaam schokte, tranen rolden over haar wangen. Ze keek naar het beeld voor haar en haar ademhaling stokte.

"Het is niet mijn dochter..." fluisterde ze.

En in dat moment begreep ze het. Het was haar moeder.

Ze had haar dochter onbewust steeds benaderd alsof het haar moeder was. Haar verlangen naar nabijheid, haar hoop op een warme verbinding, haar diepste behoefte om gezien en geliefd te worden—die lagen niet bij haar dochter. Die lagen bij haar eigen moeder.

Haar dochter was niet degene die haar moest helen.

Haar dochter was haar dochter.

Met dat nieuwe inzicht gebeurde er iets bijzonders. Aafke nam vanzelf haar moederplek in. Er was geen strijd meer, geen worsteling. De ordening vond zijn weg, zoals die altijd al had moeten zijn.

En de kinderen?

Die konden weer kind zijn.

Aafke hervond de connectie met haar moeder, op een directe manier, zonder haar dochter als brug ertussen. En in dat moment ontstond er ruimte. Ruimte voor een echte, zuivere band met haar dochter—los van haar eigen geschiedenis.

Na afloop bleef Aafke even zitten, haar handen ontspannen op haar schoot. Ze ademde diep in, alsof ze voor het eerst sinds lange tijd écht kon ademen.

"Het is zo helder nu," zei ze.

"Ik probeerde de liefde te krijgen die ik miste... op de verkeerde plek."

Ze keek op, haar ogen gevuld met iets nieuws. Iets zachts. Vrijheid.

De cirkel was doorbroken.

Haar dochter kon nu haar dochter zijn.

En zij?

Zij kon eindelijk moeder zijn.