Dit is het!

Soms hoor ik tijdens een sessie een stem. Geen stem zoals jij of ik spreken, maar een zachte, gedragen klank die zich vormt in mijn hoofd en mijn mond beweegt voordat ik er zelf woorden aan geef. Het voelt alsof ik in twee werelden tegelijk ben: hier, met mijn cliënt, en daar – in een ruimte waar stemmen samenkomen om door mij heen iets te vertellen.

De eerste keren vond ik dat spannend. Lastig zelfs. Hoe kan ik iets doorgeven dat ik niet kan bewijzen? Hoe kan ik woorden spreken waarvan ik rationeel niet weet of ze ‘kloppen’? Toch – als het contact er is, voelt het vanzelfsprekend. Hoe meer ik mij overgeef, hoe meer kracht er door mij heen stroomt. Het is alsof er licht water door me heen spoelt: soms een zacht straaltje, soms een krachtige brandweerspuit. Die enorme kracht is indrukwekkend. Zo indrukwekkend dat ik heen en weer schiet tussen overgave en controle.

Mijn handen bewegen dan vanzelf, alsof ze de energie bezweren of sturen. Soms lijkt het alsof ik met mijn handen energie kan weven – vormgeven met mijn geest. Dat is al begonnen in 1997, toen ik voor het eerst bewust contact maakte met een wijdse kosmische werkelijkheid. Een energie vol antwoorden. Alsof je alles kon vragen en ik alles kon doorgeven. In 2005, tijdens mijn eerste channelings, verbaasde ik me erover hoe concreet sommige boodschappen waren. Een medische opmerking die later door een arts werd bevestigd. Dat gaf mij vertrouwen: ik verzon het niet. Toch had ik nog vele bevestigingen nodig voordat ik mij meer kon openstelen!

En toch bleef het scepticisme mijn metgezel – én mijn grens. Het houdt me met beide benen op de grond, voorkomt dat ik mezelf verlies in het wonder. Het maakt dat ik steeds weer luister en toets.

Afgelopen week hoorde ik opnieuw die stemmen. Ik voelde de lichte beweging in mijn geest en de melodieuze toon die ik inmiddels herken. Ze zeiden: “Dit is het. Het gaat om de subtiliteiten. Dit is het. Luister. Wij mogen op aarde geen grootse tekens geven. We mogen niet ingrijpen. We mogen informatie geven – en het is aan jullie wat je ermee doet.”

Het raakte me. Want precies dat is wat ik mijn cliënten vaak mee wil geven: dat het niet altijd gaat om de grote tekenen. Dat het leven zich ontvouwt in het kleine, het subtiele, in keuzes die we op aarde zelf mogen maken.

We weten zoveel niet. Zoals hoe de piramides gebouwd zijn. Of waarom bepaalde patronen zich in ons leven herhalen. Misschien hoeven we het ook niet allemaal te weten. Misschien is voelen en vertrouwen genoeg. Want diep vanbinnen weten we. We dragen eeuwenoude kennis in ons, ook al is die ogenschijnlijk vergeten.

Ons brein probeert verklaringen te vinden, maar onze geest is de brug tussen de geziene en ongeziene wereld. Het brein is een vertaler – niet de leiding. Vertalingen kunnen vervormd raken door ervaringen, karakter, overtuigingen. Maar je innerlijke weten blijft intact.

Daarom leer ik steeds opnieuw: we hoeven niet alles te beredeneren. Als we dat doen, worden we slaaf van ons verstand. Maar als we luisteren, openstaan, en het subtiele durven volgen, worden we instrumenten voor iets groters.

Dat is voor mij de kern van channeling. En misschien wel van het leven zelf: luisteren, ontvangen, vertrouwen. En het verder dragen – precies zoals het is.