De weg terug naar de moeder

Ze kwam terug, haar ogen licht en open.

"Na het Inspiratie event van laatst wist ik het zeker," zei Kathy. "Die opstelling… die heeft echt iets veranderd in mijn leven."

Ze had het gevoeld in haar lijf, haar adem, haar manier van kijken. Alsof er iets was losgekomen wat al heel lang vastzat.

"En nu wil ik nóg iets aankijken," zei ze. "De relatie met mijn dochter. Het lijkt alsof er iets tussen ons staat. Ik weet dat ze van me houdt, maar ik voel haar niet echt. Alsof ze… ver weg is."

We besloten opnieuw te werken met een opstelling.

Wat het kind niet kon bereiken

We stelden haar systeem op.

Kathy, haar dochter, en de vader van het kind.

De energie was helder.

De dochter stond niet tegenover Kathy, maar keek als vanzelf richting haar vader.

En de vader?

Die stond stil. Gesloten. Iets in hem keek weg van Kathy.

De relatie tussen de ouders stroomde niet.

En wat niet stroomt tussen de ouders, kan het kind niet oversteken.

De dochter kon de moeder niet bereiken,

omdat er iets in de vader tussenbeide stond.

Wat gedragen werd in stilte

We voegden een representant toe voor dat wat gedragen werd.

Er kwam een diep verdriet omhoog.

Oud verdriet, oud zeer. Iets van hemzelf, of van vroeger, of van zijn eigen systeem.

Het werd zichtbaar. En in de zichtbaarheid,

ontstond beweging.

Langzaam ontspande de energie.

De vader kon Kathy aankijken.

En op dat moment…

begon de dochter zich te bewegen.

In systemisch werk noemen we het de onderbroken uitreiking:

wanneer een kind de natuurlijke beweging naar de moeder niet heeft kunnen maken.

Soms door pijn. Soms door een gebeurtenis.

Soms door iets wat tussen de ouders is blijven hangen.

Maar zodra het veld opengaat,

kan het kind opnieuw proberen.

En dat gebeurde.

De representant van de dochter liep langzaam,

alsof ze gebiologeerd werd door iets dat haar eindelijk riep.

Stap voor stap.

Tot ze haar moeder kon zien.

Tot ze haar kon aanraken.

En toen ze elkaar omhelsden…

ademde de hele ruimte mee.

Een collectieve zucht.

Een stille traan.

Iedere aanwezige was getuige.

Iedere aanwezige droeg het veld vast.

Want zo werkt heling soms:

niet alleen voor één persoon,

maar voor ons allemaal.

Soms is liefde niet verdwenen,

maar slechts verstrikt geraakt.

En als we samen ruimte maken,

kan liefde haar weg terugvinden.