De spin en zijn web

Vandaag hing er een spin aan mijn beeldscherm.

Niet een grote, harige, je-doet-de-lampen-aan-en-slaat-hem-met-een-krant spin. Nee, een piepklein exemplaar. Zo klein dat ik hem eigenlijk niet eng kon vinden, al ben ik normaal gesproken geen fan van wezens met acht poten die webben weven boven hoofden van nietsvermoedende mensen.

Spinnen horen in mijn beleving thuis in tropische oerwouden, verlaten schuurtjes, of ergens in het hoekje van mijn tuin – niet aan mijn beeldscherm. Niet zó dichtbij.

En toch… ik liet hem zitten. Misschien omdat hij zo klein was. Of omdat hij zo dapper was. Want terwijl ik werkte, zag ik hoe hij – millimeter voor millimeter – een web begon te weven. Een hele wereld in zijn ogen, gespannen tussen de rand van mijn scherm en het luchtledige daarachter.

Ik keek naar hem. Gefascineerd. En hoe langer ik keek, hoe meer ik me verbonden voelde met deze kleine bouwer. Hij werkte met overtuiging. Zonder twijfel. Sprong van draad naar draad, weefde lijnen, verbonden in een patroon dat hij alleen kende.

En ineens dacht ik: Wat als ik hem bén?

Wat als ik – net als deze spin – met ijver en toewijding bezig ben een web te weven in mijn leven? Een web van verbindingen, creaties, plannen, dromen. Wat als iemand naar míj kijkt, terwijl ik daar zit, op mijn eigen draad, in mijn eigen ritme? En wat als diegene, met een simpele beweging, alles zou kunnen beëindigen?

Het raakte me.

Want hoe vaak vergeten we dat het leven fragiel is? Hoe vaak denken we dat we nog wel even hebben om ons web af te maken? Maar we weten het niet. Net zomin als de spin weet of hij zijn cirkels mag afmaken.

Ik keek nog eens naar hem. Zo klein. Zo vol vertrouwen. En ik wist: ik ga hem niet wegjagen. Ik laat hem zijn web afmaken. Zoals ik hoop dat het leven míj ook de tijd geeft om mijn draden te weven – de verhalen, de mensen, de dromen die ik nog wil verbinden.

Dus keerde ik terug naar mijn werk. Met hernieuwd respect voor de kleine spin. En een stille wens: Dat ik mag weven. Zolang het mag.