De rauwe aarde bracht mij bij mijn kern

De afgelopen weken waren enerverend voor mij. Hoe was het voor jou?

De energie nodigde uit tot verdieping. Tot thuiskomen in jezelf. Niet in een abstract gevoel van ‘hogere sferen’, maar juist in het concrete, het rauwe, het aardse. In de eenvoud van het hier en nu.

Alles draaide om het luisteren naar mijn lichaam, mijn innerlijke bewegingen. Om te voelen wat waar is voor mij. Wat stroomt – en wat juist schuurt. Die subtiele fluistering van binnen: een stem die vertelt of iets klopt, of niet. En ik moet eerlijk bekennen: dat luisteren… is soms best een uitdaging.

Ik had gehoopt op flow, op lichtheid. Maar in plaats daarvan kreeg ik precies wat ik nodig had – al voelde het op het moment zelf niet zo. De aardse ervaringen waren confronterend. Rauw. En toch wezen ze me precies de weg terug naar binnen. Naar mijn essentie. Mijn kracht. Mijn waarheid.

Luisteren vraagt moed. Want wat je voelt, valt niet altijd uit te leggen. Soms voel je weerstand. Soms borrelt er enthousiasme, of juist onrust. Soms is er die vreemde leegte waarin je nergens lijkt te landen. Toch zijn het allemaal richtingaanwijzers. Alles wijst je de weg. Naar jouw pad. Naar wat klopt voor jou.

Zelfs in de weerstand. Zelfs in de pijn. Zelfs als het niet stroomt zoals je had gehoopt. Elk moment draagt een boodschap in zich. Niet om buiten jezelf te zoeken – maar om naar binnen te keren. Want daar begint beweging. En beweging is leven. Dáár huist je ware spirituele wijsheid.

Ik geef toe: als mens vind ik dat soms lastig. Maar telkens wanneer ik me verbind met de andere wereld, voel ik het weer. Hoe juist dit leven – met al zijn schakeringen – ons de sleutel geeft tot onze missie. Soms groot, soms klein. Maar altijd precies goed.

En als je leert vertrouwen op dat wat zacht in jou fluistert… dan vind je je pad. Je kracht. En je waarheid.