De moed om te beleven

Soms legt het leven keuzes op je pad die je liever niet zou willen maken.

Keuzes die schuren, die pijn doen, die iets van je vragen wat je nog niet wist te bezitten.

Toch dienen ze zich aan — niet om je te straffen, maar om je te vormen.

De kunst is om het leven te beleven in zijn geheel:

de fijne momenten én de moeilijke.

Niet alleen de zon, maar ook de storm.

Niet alleen het antwoord, maar ook de twijfel.

Wanneer je durft te voelen — diep, eerlijk en compleet vanuit je hart —

wordt zelfs een moeilijke periode een ervaring die betekenis krijgt.

Elke beleving, ook de pijnlijke, draagt iets in zich wat gezien wil worden:

een waarheid, een grens, een inzicht, een herinnering aan wie je werkelijk bent.

We hoeven het leven niet perfect te doen.

We hoeven alleen aanwezig te blijven in wat zich aandient.

Fouten horen bij het mens-zijn.

Ze zijn geen bewijs van falen, maar momenten van leren, van groei, van menselijkheid.

Goed en fout zijn geen feiten, het zijn oordelen.

En oordelen vervormen wat eigenlijk gewoon ervaring is.

Wat er werkelijk toe doet, is de intentie waarmee je handelt.

Wanneer je intentie zuiver is — als je vanuit liefde, eerlijkheid of zorg probeert te handelen,

dan is elke misstap te vergeven.

Een vergissing wordt dan geen breuk, maar een bocht in de weg.

Leven is niet foutloos leren lopen,

maar telkens weer de moed vinden om op te staan,

je hart te openen,

en opnieuw te beleven.