Wauw!

De afgelopen weken had ik méér vrije dagen dan in de afgelopen vijfentwintig jaar!

Dagen waarin er niets hoefde, behalve volgen wat de natuur me influisterde. Het ritme van de dag werd mijn gids. Ik liep tussen de dieren, keek hoe het licht zich langzaam over de velden uitstrekte en voelde hoe stilte en eenvoud zich als balsem in mijn systeem nestelden.

En midden in die eenvoud gebeurde er iets groots: mijn innerlijke weten, dat diepe voelen dat me altijd al heeft begeleid, werd sterker dan ooit. Het is datzelfde kompas dat me richting geeft in mijn leven en in mijn werk. Of beter gezegd: in mijn roeping. Want werk voelt allang niet meer als werk.

Elke ontmoeting met mensen die hun weg bij mij zoeken, is een geschenk. Elke vraag die ze stellen, elke worsteling die ze inbrengen, raakt me. Ik voel liefde voor wie ze zijn en dankbaarheid dat ik er voor hen mag zijn. Dat ik mijn energie mag inzetten om ze te begeleiden.

Hosanna toch?

Laatst zei een vriendin tegen me:

"Wat jij hebt, die drive, dat heb ik niet. Jij moet altijd iets doen. Ik mag van mezelf gewoon TV kijken, jij zit altijd in beweging en toch straal je een diepe innerlijke rust uit!"

Ik keek haar aan en moest glimlachen. Moeten? Zo ervaar ik het niet. Het is een innerlijke stroom die me vooruitduwt, een vuur dat in mij brandt. Ik wil mijn tijd op aarde benutten. Niet vanuit druk, maar vanuit liefde. Als er meer uren in een dag zaten, zou ik ze vullen met nóg meer creëren, verbinden, helen, leren. Met open hart, en altijd opnieuw verwonderd.

Dat woord – verwondering – raakt voor mij de kern. Het is de blik van iemand die de dood even in de ogen heeft gekeken en daarna besluit om te léven. Voluit. Alsof je permanent in een wauw-modus staat: kijkend naar de kracht van mensen, de veerkracht die we hebben, de brokken die we soms maken en tóch weer overleven.

En toch blijft tijd mijn achilleshiel. Want de dag heeft maar vierentwintig uur. Terwijl ik voel dat de vragen die mensen me brengen juist toenemen. Steeds meer mensen zoeken hun innerlijke kompas. Ze verlangen naar contact met hun hogere zelf, naar inzichten, naar verbinding met energieën en dimensies die groter zijn dan henzelf.

En ik herken dat verlangen.

Ik wil ook openstaan. Met lege handen kunnen ontvangen, niet grijpen of vasthouden. Maar ontvangen wat er ís – of dat nu een boodschap is uit een ander bewustzijnsveld, de energie van de aarde, of de fluistering van ons eigen innerlijke weten.

Vaak vraagt het "normale leven" van ons dat we doen, presteren, rationaliseren. Maar in de kern zijn we heel, in de kern zijn we verbonden. Alles wat we zoeken, zit in ons. We hoeven alleen maar naar binnen te keren. Naast het feit dat we moeten eten, slapen en leven, is er meer dan alleen dit overleven! Leven in een balans tussen de aardse werkelijkheid en het "meer" dat overal en in ons is.

Dat is ook wat ik wil meegeven tijdens mijn workshops en events: een opening creëren. Een trigger om te voelen, waar te nemen en je eigen intuïtie aan te spreken. Want wanneer ons bewustzijn opent, ontstaat er ruimte voor transformatie. Voor heling – fysiek, emotioneel, mentaal en spiritueel.

En misschien is dát wel het mooiste: dat we, door open te gaan, niet alleen onszelf bevrijden van ballast, maar ook elkaar kunnen dragen.