Gevoel kun je niet uitleggen, wél ervaren

Ik zei het eerder al in een andere blog:

Sommige dingen kun je gewoon niet in een format gieten.

Niet in lijstjes. Niet in methodes die je snel uitlegt bij het koffiezetapparaat.

Dat geldt ook voor systemisch werk.

Voor representanten.

Voor wat er werkelijk gebeurt in het veld.

Want wat ik daar zie, gaat verder dan woorden.

Ik zie hoe representanten hun kanaal openen. Of juist sluiten.

Hoe sterk het hoofd zich ermee bemoeit.

Of hoe zuiver iemand de energie door zich heen laat stromen.

We zijn allemaal kanalen

Wij zijn allemaal een kanaal.

Iedere dag transformeren we energie. We nemen het op, geven het door, verteren het, bewegen het.

We kunnen niet niet transformeren.

Net als ademen.

Je kunt je adem even vasthouden, maar niet stoppen met ademen.

Zo werkt het ook met energie.

Het stroomt. Altijd.

Onze chakra’s — letterlijk ‘wielen’ — draaien onafgebroken en pompen energie van buiten naar binnen en van binnen naar buiten.

Daarom geloof ik ook niet in het ‘afsluiten’ van je gevoeligheid.

Ja, soms is tijdelijke afscherming nodig. Als je moe bent, overprikkeld, of bij een intense gebeurtenis.

Maar in de basis geloof ik in leren omgaan met je sensitiviteit.

Leren voelen wat van jou is, en wat niet.

Leren herkennen waar iets inhaakt, en hoe je het los kunt maken.

Want energie stopt niet.

Het vraagt alleen om bewustzijn.

Sinds ik werk met opstellingen zie ik hoe verhelderend het kan werken voor mensen.

In een opstelling werken we met representanten.

Mensen die hun lichaam beschikbaar stellen aan het veld.

En ook zij — net als iedereen — zijn een kanaal.

en iedereen kan in meer of mindere mate een representant en dus kanaal zijn voor de energie van iets of iemand anders!

Soms is het hoofd nog zo actief, dat het gevoel direct wordt geïnterpreteerd.

Een prikkel wordt dan een oordeel.

Een fysieke sensatie wordt een conclusie.

Een innerlijk weten wordt een verhaal.

Laatst stond er iemand in een opstelling als representant die alert werd bij het naderen van een andere representant.

Haar hoofd schoot aan.

“Er klopt iets niet aan die persoon.”

“Hij voelt manipulatief.”

“Misschien is hij gevaarlijk.”

Maar toen ik informatie toevoegde — dat zij een overledene representeerde en hij een levend iemand —werd het ineens stil.

Het hoofd was in verwarring. De beweging, het afschermen klopte. De mentale interpretatie niet...

De alertheid was geen afwijzing.

Het was bescherming.

Ze wilde niet dat hij haar zou volgen in de dood.

Zodra het hoofd begrijpt wat het lichaam eigenlijk voelt, ontstaat er ruimte.

Voor stilte. Voor verzachting.

Voor de beweging van de ziel.

Beweging zegt meer dan woorden

Daarom luister ik in opstellingen minder naar wat mensen zeggen,

en meer naar wat hun lichaam doet.

Bewegingen zijn zuiverder dan woorden.

Ze verraden de waarheid van het moment.

Ze tonen wat het hoofd nog niet begrijpt.

In die beweging zie ik de ziel.

Het energieplasma waaruit — als je het mij vraagt — de hele wereld is opgebouwd.

Soms corrigeer ik, help ik het hoofd een brug te slaan naar het gevoel.

Maar het is het lichaam dat het weet.

En de ziel die beweegt.

Soms is het niet te vatten in een zin.

Niet in ‘koffiezettaal’.

En dat is oké.

Want wat écht raakt,

wat écht stroomt,

gaat voorbij de woorden.

En dat is precies waar het begint.